Working Life

We hoorden wel eens geregeld van mensen die ons blog lezen dat het ons verblijf in Canada nog op een lange vakantie lijkt. Soms hadden we de geval ook nog wel, maar we kunnen nu zeggen dat de vakantie echt voorbij is, en we vinden het niet eens erg.
Zoals de meeste mensen die dit lezen wel al zullen weten heb ik sinds twee weken een baan als Coordinator, Volunteer Engagement bij de Canadian Cancer Society. Het is een fulltime baan, wat in dit geval dus 37.5 uur per week werken is. In eerste instantie een tijdelijke baan voor een half jaar, maar met vooruitzichten op een vaste baan. De eerste twee weken zijn prima bevallen, en het is gewoon heerlijk om weer te werken. Natuurlijk is het wel erg vermoeiend, een nieuwe baan is veel informatie krijgen, lezen en opslaan, maar ook de hele dag in het Engels praten, lezen, schrijven vergt extra energie. Het is echter een mooie uitdaging die ook weer veel positieve energie geeft. Het is in een keer wel snel gegaan, tussen het eerste gesprek en de start zat nog geen twee weken. De structuur die we in ons leven weer hadden opgebouwd moest even worden omgegooid. Eveneens moest er een tweede auto komen, want met één auto red je het niet in dit land. Zeker niet als ik ook nog voor mijn werk moet gaan reizen in de toekomst. We hebben het dit keer wel bij een kleintje gehouden, en voor Canadese begrippen dus super klein. Een mooie Ford Fiesta, nog niet te oud zodat we er wel wat jaartjes mee vooruit kunnen.

Mieke heeft na twee maanden werken in het koffiehuis besloten dat dit voor haar toch niet de plek is om te werken. In een gesprek met de eigenaresse heeft ze dit aangegeven en is besloten dat ze wel blijft werken tot dat ze wat anders heeft gevonden maar niet verder gaat werken richting een management functie in deze sector. Gelukkig zijn ze zo flexibel dat er bij de planning rekening gehouden wordt met de schooltijden zodat we voorlopig nog geen opvang hoeven te zoeken. Tenminste dat dachten we...... want de zoektocht is zo succesvol verlopen dat ze al is aangenomen als Casual Worker in een activiteitencentrum voor oudere mensen met een verstandelijke beperking. Ik had hier ook al succesvol gesolliciteerd, maar dat was niet meer nodig, dus toen maar even een mailtje van Mieke, gesprek gehad en aangenomen. Doordat het een nul-urencontract is, zal ze ook nog wel het koffiehuis aanhouden om in eerste instantie even aan te zien hoeveel ze nu daadwerkelijk kan gaan werken. Ook hierbij waren de eigenaren van het koffiehuis weer zeer meewerkend en flexibel. Al met al is wel de consequentie dat de naschoolse opvang voor de meiden nu wel geregeld moet gaan worden. Het jammere is dat het eigenlijk maar voor een uurtje is, Mieke is namelijk al om 15.30 uur ( op zijn Canadees 3.30pm) klaar met werken. Dus op dit moment piekeren we een beetje wat te doen. We kunnen alleen niet te lang piekeren want Mieke start al de 15de met haar inwerkprogramma.

De afgelopen maand hebben we ons ook nog even in de schoolbanken begeven, ik heb mijn Canadees First Aid certificaat gehaald en Mieke heeft hetzelfde gedaan maar dan voor Foodsafe.
Met Lotte en Floor gaat het goed, ze vinden steeds meer hun draai op school. Lotte heeft zich opgegeven voor de basketbaltrainingen na schooltijd en Floor voor de Girlsclub. Het Engels gaat goed vooruit, al is de jongste wel van de makkelijke. Waarom zou je ook een vreemde taal spreken als je, je met handen en voeten ook kan redden? Een van de leukste momenten de afgelopen weken was toch wel dat een vriendinnetje van Floor kwam voor een sleepover, en we in een keer onze eigen kinderen Engels hoorde praten tegen haar. Normaliter "verstoppen" ze zich nog achter ons, maar nu moesten ze wel en konden wij met trots hun vooruitgang horen.  Naast school zijn ze ook nog druk met piano spelen. Op 21 december hebben ze beiden een concert, waarin ze ook een zusterlijk duet gaan spelen. Deze goede ontwikkeling zorgde wel voor een nieuwe uitgave, een (elektrische) piano. Het keyboard wat we de eerste weken hebben kunnen lenen voldeed niet meer aan de ontwikkeling van de meiden. En aangezien Lotte jarig was hebben we haar nog een gitaar cadeau gegeven want die wilde ze zo graag. De eerste verjaardag van Lotte in Canada was erg gezellig. Met een aantal leuke mensen die we de laatste tijd hebben ontmoeten hebben we, en zeker Lotte, een leuke middag gehad. Een week later zijn we nog met de meiden en Myrthe gaan zwemmen. Aangezien Lotte nog geen "kinderfeestje" wilde, was dit natuurlijk een leuk alternatief. Het was die dag zo koud dat na het zwemmen de haren die onder de mutsen uitkwamen op het kleine stukje tussen het zwembad en de auto al bevroren waren: "Welcome in Winters Canada"!
We hebben ook onze eerste Remembrance Day in Canada mogen meemaken. We waren toch aardig onder de indruk van de aandacht die deze dag hier krijgt. De kinderen hadden die dag vrij, en de dag ervoor werd dan ook op school aandacht aan besteed middels een bijeenkomst. Dit was prachtig, videobeelden, optredens, met veel respect een eerbetoon aan de veteranen en als afsluiting natuurlijk de National Anthem "Oh Canada". De dag zelf hebben we de kou getrotseerd en zijn we samen met Erik en Annemarie, gaan kijken naar de herdenking in Kelowna. Ook hier weer dezelfde indruk: veel respect en eerbetoon door de vele mensen die hier op af kwamen.
Ondertussen hebben Mieke en Philip hun eigen muzikale roots ook weer in beweging gezet door beide vrijwillig op school actief te zijn. Mieke begeleidt het koor op piano voor de kerstviering, en Philip studeert met Grade 6 een muziekstukje in voor eveneens de kerstviering.

Met dank aan uitzending gemist kunnen we toch wat Nederlandse programma's volgen, waaronder het Ik Vertrek en het Sinterklaasjournaal. Gisteren hebben we hier toch ook een beetje Sinterklaasavond gehad, gesmuld van de zelf gemaakte pepernoten, gevulde speculaas door Annemarie, en de inhoud van het pakketje wat Ineke en Sara vanuit Nederland hadden opgestuurd, opgegeten. Vervolgens samen met Erik en Annemarie Carcassonne gespeeld, want gek genoeg had een lieve Sint en Piet dat spel hier bezorgd!

Al met al in ons Canadese leven in volle gang, en ondanks dat het geen vakantie is genieten we van ons nieuwe leven. Och ja, en elke ochtend als we uit de raam kijken of de garage uitrijden en uitkijken over het meer, de bergen en de steeds weer nieuwe mooie luchten dan voelt het stiekem toch nog een beetje als vakantie!

Winter is coming!

En dan is het alweer november, de winter komt er nu aan in Kelowna. Op de bergtoppen zien we al sneeuw liggen, en de verwarming gaat af en toe aan.

Het is meer dan een maand geleden sinds ons vorige blog.  Is er dan in die maand niets gebeurd om over te schrijven? Nee, integendeel maar daardoor is er minder tijd. Het reguliere leven is in volle gang. Lotte en Floor gaan naar school, Mieke is hard aan het werk en Philip speelt de huisman, en is druk met solliciteren. Om met dat laatste maar te beginnen. Na de teleurstelling, is hij natuurlijk niet bij de pakken gaan neerzitten. Wetende dat de brief en het resumé goed zijn, heeft hij op een aantal vacatures gereageerd. Ondertussen heeft hij ook al weer twee gesprekken gehad. Aangezien procedures hier lang duren heeft het nog geen concrete baan opgeleverd, dus geduld is geboden.  De tijd om te reageren bijvoorbeeld, is soms wel langer dan een maand, daar waar je in Nederland vaak toch binnen twee weken moet reageren. Al met al zijn we ervan overtuigd dat het vroeg of laat raak zal zijn.
Lotte en Floor zijn goed gestart met school. Vorige week hadden we een gesprek rondom het English as Second Language programma, en beide leerkrachten gaven aan dat ze zeer positief zijn over onze meiden. Niet alleen over de vooruitgang die ze maken, maar ook over hun inzet en gedrag. De juffrouw van Floor gaf aan dat ze zo rustig was, we hebben haar wel maar gewaarschuwd dat dit nog zal veranderen als ze het Engels meer meester is. Het programma houdt in dat ze extra les in Engels krijgen, zowel individueel als in de klas is er dan extra aandacht voor. Bij beiden zal de aandacht in het begin zich vooral richten op spreken. Het lezen, verstaan en schrijven gaat al aardig goed echter met name de durf om te spreken ontbreekt nog. Wat betreft vrienden maken, is het voor Floor wat makkelijker dan Lotte. De meiden in de groep van Lotte zijn natuurlijk al 6 jaar samen dus het is moeilijker om hier tussen te komen. Dit is soms moeilijk voor haar, maar ze doet wel met alles mee om dit zo snel mogelijk te laten gebeuren. Zo zit ze in het schoolvolleybal team, doet ze mee met Flag Football ( een gelukkig milde vorm van Football) en zodra er tijdens de pauze wordt gevoetbald is ze van de partij. Afgelopen donderdag heeft Lotte haar eerste verjaardagsfeest gehad, ze is wezen Lasergamen. Het was voor ons ouders erg fijn om te zien hoe enthousiast ze was om te gaan maar nog belangrijker hoe ze erna was. Bij Floor gaat het zoals gezegd wat makkelijker, zeker ook door de combinatie klas. Ze heeft haar draai en plek in de klas al goed gevonden. Heeft al wat "playdates" en ook een verjaardagsfeest gehad. Makkelijk is het zeker niet voor hun, er zijn zeker moeilijke momenten geweest en dat komt er begrijpelijkerwijs soms thuis wel uit. Als ze op school zo voorbeeldig zijn, kan je natuurlijk niet verwachten dat ze dat thuis ook altijd zijn. We hebben als ouders ook onze moeilijke momenten als je ziet dat zij het moeilijk hebben, maar we kunnen vooral trots zijn op onze meiden.

Lotte tijdens de eerste wedstrijd van de Shannon Lake Eagles

Mieke is hard aan het werk, het werk is totaal anders dan dat ze gewend is, fysiek is het zwaarder, 5 uur lang staand werk. Maar ook psychisch: de taal begrijpen en spreken tijdens topdrukte is af en toe pittig, maar ook een uitdaging.


En op 6 oktober was het dan eindelijk zover; de verhuiswagen stond voor de deur. Eindelijk onze spullen hier en konden we het appartement verder inrichten.

Conclusie was wel dat we nog een ritje naar Ikea in Vancouver moesten maken, maar goed, er zijn ergere dingen en we hebben er dus een gezellig weekendje Vancouver van gemaakt. We wilde toch eens naar het Science Center daar (vergelijkbaar met Nemo in A'dam). Het was erg leuk, de meiden hebben zich goed geamuseerd. Al hadden ze nog niet zo'n interesse in de Science kant, ze vonden de activiteiten wel leuk om te doen. Voor Lotte was het wel jammer dat nou net het programma waar je kan zien hoe je er later als je oud bent uitziet stuk was. Hier had ze zich de hele tijd op verheugd. Ons hotel lag in het centrum, en in de buurt van het ijshockey stadion. Die avond speelde de Vancouver Canucks een thuiswedstijd en was het op de straat een gezellig gezicht van alle supporters. De volgende dag was het dus Ikea-time, na een paar uurtjes door de winkel lopen konden we met een volgeladen auto weer richting Kelowna. Deze keer wel gekozen voor een andere (langere) terugweg in de hoop een beer te kunnen zien. De rit was wederom prachtig, helaas geen beer maar wel herten. Twee herten sprongen vlak voor ons de weg over, en dat is nou net waar je ze niet wil zien. Dus vol in de remmen en uitwijken. Het ging gelukkig net goed, en met de schrik in onze benen reden we weer verder.

We zijn er!

Onze vrije tijd proberen we natuurlijk zoveel mogelijk te spenderen aan het verder ontdekken van de omgeving en de leuke dingen die hier te doen zijn. Alhoewel we het ondertussen ook al leuk beginnen te vinden om eens niets te hebben/ondernemen en gewoon lekker thuis te blijven.
Zo zijn we  paar weken geleden met Erik en Annemarie druiven wezen stampen bij de House of Rose Winery.  Helaas was het weer niet zo goed, maar ondanks dat hebben we ons prima vermaakt en natuurlijk een lekkere fles wijn gekocht.

Ondertussen hebben we ook al de eerste Canadese feestdagen meegemaakt. Eerst was er Thanksgiving. We waren samen met Erik en Annemarie uitgenodigd voor het eten (natuurlijk Turkey) bij Robert en Nicole. Een gezellig, typisch Canadees  Thanksgiving diner. Afgelopen week was er ook nog Halloween. Op de school van de kinderen was er een feest voor ouders en kinderen , natuurlijk verkleed, echter gelukkig niet voor de ouders. Verder was er op de dag zelf voor de kinderen op school, nog een feestelijk dagje, met filmpjes kijken etc. Ze kwamen er enthousiast van terug dus dat was ook geslaagd. De Trick and Treat is nog aan ons voorbij gegaan, dat wordt iets voor als we in een woonwijk gaan wonen.
Op school van de kinderen hebben we kennis gemaakt met een Duits gezin. Zij wonen al 10 jaar in Canada maar pas sinds dit jaar in Kelowna. Afgelopen week zijn we met hun wezen wandelen in Rose Valley. Gezellig gekletst tijdens de wandeling over het Canadese leven etc. en afgesloten met een kop koffie bij hun thuis. In Rose Valley Regional Park  waren Mieke en Philip al eerder wezen wandelen. Toen, zonder kinderen dus zijn we verder (lees ook meer bergop) wezen lopen. Het is een prachtig park, met van bovenop de top een mooi uitzicht over de omgeving. Hier zullen we absoluut vaker gaan wandelen, zeker gezien het maar op 15 minuten rijden van ons huis is!

                                             

Na zo'n wandeling realiseren we ons telkens weer hoe gelukkig we ons mogen prijzen om hier te wonen. Ze zeggen wel eens elk seizoen heeft ze mooie kanten, we zijn halverwege de zomer geland en hebben heerlijk kunnen genieten van het prachtige weer, nu de herfst met zijn mooie kleuren, luchten, en regenbogen. Kortom laat de winter maar komen!

Many Ups and a few Downs

Het is weer een paar weken geleden sinds ons laatste blogje. Zo langzaam krijgen we het steeds drukker en is de tijd om te schrijven natuurlijk minder. Dit is natuurlijk een goed teken, want het echte leven in Canada is begonnen. En bij het echte leven horen de ups and downs, zeker bij het leven van de emigrant. Maar laten we beginnen met te stellen dat Ups overheersen!
De meiden zijn afgelopen week gestart met school, eindelijk kan je zeggen. We wisten dat de eerste dagen voor ons ook moeilijk zouden zijn. De beelden bij "Ik vertrek" stonden op ons netvlies. En zo was het ook, je kinderen moeten achterlaten, in een klas waar alleen Engels gesproken wordt, ze niemand kennen is het minst leuke aspect van de emigratie. Natuurlijk rationeel gezien, weet je dat het wel goed komt,  maar je gevoel op zo'n moment pffffffff! Lotte had het de eerste twee dagen erg moeilijk, Floor vond het wel spannend maar had het goed naar haar zin. Zij zit dan ook in een combinatieklas 3/4 waardoor het er wat speelser aan toe gaat dan in de Grade 6 van Lotte. Het was voor ons, dan ook fijn om zowel Lotte en Floor, vrolijk uit school te zien komen en het sippe gezicht (van met name Lotte), was verdwenen. Het korte antwoord op de vraag hoe het was: "leuk"! Maar wat vonden de meiden er nu zelf van vonden, hieronder hun verslagje van de eerste schoolweek:

Floor geeft aan dat ze al wat vriendinnen heeft, ze weet alleen niet allemaal de namen. En dat ze wel heel veel zit te tekenen. De juffrouw is erg aardig, en heet Mrs. B.
Lotte zegt dat ze al wat vriendinnen heeft en ze geeft aan dat ze het leuk heeft gehad, door 2 meisjes heeft ze een rondleiding door het schoolgebouw gehad. Elke pauze wordt er gevoetbald en gesport, dat vindt ze leuk. Ze heeft een meester en een juf, die verdelen de vakken onderling. Het schoolgebouw heeft een grote gymzaal, een apart muzieklokaal en een aparte bibliotheek, heel mooi. 
Ze mogen geen pindakaas of andere "notenbeleg" op hun boterhammen, ze hanteren op school een "nut-fish-seafood free environment". Ze hebben deze week nog geen extra Engelse les gehad en nog geen assessment ( komt wel nog), wel al kennis gemaakt met de lerares die dit gaat doen. Sowieso heeft bijna elke klas een klassenassistent voor de kinderen met een "rugzakje".
Afspreken met andere kinderen na schooltijd is wat lastig: de kinderen wonen hier veel meer verspreid, het is niet op loop- of fietsafstand, dus je moet als ouders de kinderen ernaartoe brengen. Het is ook niet gebruikelijk om af te spreken, als je wilt afspreken dan bellen de ouders met elkaar en spreken dan wat af. Dit is jammer, hierdoor duurt het langer voordat er echte vriendschap kan ontstaan.

Zoals in ons vorige blog al geschreven zijn wij begonnen met de zoektocht naar werk. Na drie weken kunnen we concluderen met wisselend succes. Mieke, kreeg een tip over een potentiële management functie in een koffiehuis. Ondanks dat ze geen ervaring heeft, zelf geen koffie drinkt leek haar dit wel wat. In Nederland had ze al gezegd best eens iets anders te willen dan de zorg. Dus een mail gestuurd. Hierop de vraag voor het CV en de ervaring...... mmm. Dat was wat moeilijk want verder dan een vakantiebaantje bij de Brand Bierbrouwerij toen ze 18 jaar was ging de horeca ervaring niet. Toch maar opgestuurd en vooral aangegeven dat ze wat anders wilde. In de wetenschap dat dit niet genoeg zou zijn, is ze op een gegeven moment gewoon naar binnen gestapt. Gelukkig had de eigenaresse, Lucy, tijd, en konden ze "even" (zo'n anderhalf uur) spreken. De klik was er, Lucy kon zich haar emigratie naar Canada nog goed voorstellen en daar is een groot gedeelte van het gesprek dan ook over gegaan. Ze zag het helemaal voor zich, Mieke had allerlei kwaliteiten: persoonlijkheid, het feit dat ze uit Europa komt ( = werkattitude en loyaliteit) waren prima aspecten voor de baan. Echter de totale  onwetendheid over de food and beverage industry maakte het wel heel lastig om een keuze te maken. Daarnaast bleef Lucy ( Mieke niet) zich afvragen of Mieke het echt wel leuk ging vinden, het is "maar" een koffiehuis, zelfs het managen daarvan stelt niet zo veel voor als het managen in de zorg.
Maar goed, Lucy ging het met haar man overleggen en ze zou wat laten weten. Na nog een keer langsgeweest te zijn, 1 belletje en een "workinterview" is ze uiteindelijk aangenomen. Mieke had aangegeven in een eerder gesprek dat het settelen van de kids wel heel belangrijk was en Lucy wilde hier ( vanuit eigen ervaring) graag rekening mee houden, dus Mieke gaat van 9 tot 2pm werken, precies tijdens schooltijden. Daar waren we zo blij mee, aangezien Philip de dag ervoor ook aangenomen was voor een fulltime baan als Coördinator Recreatieve Therapie in een verpleeghuis. Dit leek dus een droomscenario, beiden een baan zonder dat we kinderopvang nodig hebben. Echter de droom bleek bedrog, want een week later kreeg Philip het bericht dat de baan niet door ging. Wat bleek, de vertrokken coördinator had aangegeven weer terug te willen naar haar functie. De directrice, die Philip had aangenomen, vond dat ze dit moest overwegen dus stuurde eerst een mail hierover. Philip heeft hier natuurlijk nog op gereageerd, maar zonder succes want een dag later kwam de mail dat ze definitief de keuze had gemaakt om de vorige coördinator weer opnieuw aan te nemen. Bijzonder teleurstellend, zeker het feit dat ze niet eens de moeite nam om te bellen en het via de mail ging. Maar goed, we hebben begrepen dat dit hier vaker kan gebeuren. Al met al, is de positieve conclusie, dat Philip zijn brief, zijn resumé en dus ook het sollicitatiegesprek goed liep en hij hierop verder kan bouwen.
Helaas loopt de verhuizing van de spullen ook niet goed, onze spullen zijn nu meer dan drie maanden onderweg. Afgelopen woensdag zijn ze in Vancouver aangekomen. In alle eerdere communicatie was gezegd dat het dan nog maximaal 2 weken zou duren. Hier waren wij het al niet mee eens, want in Nederland was ons verteld dat het totale proces maximaal 3 maanden zou duren. Nu blijkt dat het nog wel drie weken kan duren. De boosheid bij ons is groot, enigszins flexibel zijn is prima maar dit overstijgt de grenzen. Daarbij maken ze afspraken en komen ze die niet na. Ze hebben vanuit UTS Nederland totaal geen grip op wat de Canadezen doen, terwijl dit wel vermeld staat in hun papieren. Wij dachten dat we een groot gerenommeerd verhuisbedrijf als UTS zouden nemen dat het sneller zou gaan, duidelijke de verkeerde keuze en zeker niet aan te bevelen.
De weekenden zijn soms al aardig gevuld met allerlei leuke afspraken. Zo hebben de meiden hun eerste sleepover gehad, Myrthe is vorige week na een middagje zwemmen blijven slapen. De ochtend zijn we Erik gaan aanmoedigen die een halve marathon liep. De plek van de aankomst was prachtig, de prestatie van Erik fantastisch.

Vervolgens Myrthe afgezet bij de kampioenswedstrijd (voetbal) van haar vader, nog even gekeken natuurlijk en vervolgens doorgereden naar Rom en Tina, waar we lekker hebben gegeten, geklets en de dochters uit beide gezinnen hebben gespeeld. Lotte en Floor, zijn nu ingeburgerd in de Canadese sporten.

Het weekend er voor was eveneens een druk en gezellig weekend. Zaterdag waren we uitgenodigd bij Noel en Anima. Een stel uit India wat jaren geleden is geëmigreerd. Twee jaar geleden zijn we met hen in contact gekomen via Rom. Beide zijn werkzaam in het veld van social work, dus hebben we telefonisch en mail contact gehad en gehouden de afgelopen twee jaar. Het was dan ook leuk om ze nu persoonlijk te ontmoeten. Natuurlijk hebben we veel  gepraat over werk, en het vinden er van. Ze hebben ons nog wat tips gegeven, en de resumés bekeken. Aangezien ze prachtig wonen aan het meer hebben we ook nog een klein stukje gewandeld. Naast de mooie uitzichten werden we getrakteerd op een uil. Prachtig! (jammer genoeg niet de fotocamera bij ons dus de foto's zijn genomen met de Iphone)
Op zondag kregen we bezoek van Johanna, waar we al in onze eerste week hier in Kelowna op bezoek zijn geweest. We hebben weer heerlijk gekletst over van alles en nog wat. Erg gezellig!

Robert en Nicole hadden ons wederom uitgenodigd, nu om te eten en wel zalm op de BBQ. Vooral ook om ons te laten zien hoe je een hele zalm (dus niet de al geprepareerde zalm) zelf kan klaarmaken en bakken op de BBQ. Heerlijk gegeten en gekletst over het leven in Canada!

Naast het dagelijkse (sociale)  leven hebben we ook nog wat uitstapjes gemaakt, genieten van deze mooie omgeving blijft geweldig. Zo zijn we onder andere naar Hardy Falls geweest, een ander plek hier in de buurt om de zalmentrek te bekijken. Veel zalmen gezien, helaas geen springende, maar ja, dan moet je ook wel geduld hebben.

Afgelopen week wilde we als de meiden naar school waren nog wat wandelingen maken, echter gezien het mindere weer viel dat een beetje in het water. Jammer, maar we zijn hier voorlopig nog niet weg! We zijn vrijdag wel heel even in de miezelregen wezen wandelen hier in de buurt bij Glen Canyon, daar hebben we een coyote gespot, helaas weer geen camera bij ons, balen! Het dier bleef ons een poosje aankijken, liep toen wat verder en keek ons weer aan, zo gaaf dat dit kan. We zijn maar verder gelopen met een stok in de hand ;).

Nazomeren

Vorige week maandag zijn we naar de Big White ski resort geweest ( het was hier een nationale feestdag, Labour Day) : samenvattend kun je zeggen: mooi maar kouddddddddddd! 

We dachten wat voorbereid te zijn, op de website stond dat het er 9 graden was, dus we hadden onze vesten mee. Je zag 2 soorten Canadezen: sommige liepen gewoon in korte broek, terwijl anderen zelfs een muts op hadden.

Nou was het in het resort misschien wel 9 graden, maar toen we met de stoeltjeslift naar boven gingen was het rond de 2 graden: freezing cold! We hebben even gekeken, alles bewonderd en toen snel weer naar beneden gegaan. Die stoeltjeslift kon niet snel genoeg beneden zijn!

Dinsdag zou de eerste schooldag van de meiden zijn, helaas staken ze nog steeds dus was de afgelopen week nog steeds "vakantie".

Nou gaat die staking ook op zijn Canadees volgens mij: als er al in Nederland gestaakt zou worden, dan wordt er tot diep in de nacht vergaderd en gezocht naar een compromis. Hier niet: de staking begon halverwege juni. Er zijn toen wat gesprekken geweest maar die hadden geen effect. Tijdens de hele zomervakantie is er niet onderhandeld ( nee, ze hebben vakantie/of je kunt het strategie noemen), om de laatste week weer bijeen te komen en weer tot de conclusie komen dat de eisen te ver uiteen liggen. Nu blijkt dat het volgende overleg pas weer in de eerste week van oktober plaatsvindt!!! Van de zotte toch? Dat zou in Nederland onmogelijk zijn. Zelfs de studenten protesteren nu: omdat ze naar school willen terwijl dit nu niet kan. Lotte en Floor lijken het niet erg te vinden, maar wat wil je ook met prachtig weer en een zwembad voor de deur?

Wij hebben wel besloten om nu toch actief te worden in het zoeken naar een baan, heel creatief afgesproken dat Philip hier 's ochtends de tijd voor neemt en Mieke zich bezighoudt met de kids en 's middags andersom. 

Daar zijn we de dagen erna ook mee bezig geweest. Mocht het effect gehad hebben laten we dit wel weten.... reacties op brieven en gesprekken gaat hier ook op zijn Canadees: slowly..... patient...... slowly. Het gaat er hier vaak niet om wat je kent maar wie je kent.

Afgelopen weekend was de agenda behoorlijk vol: zaterdag hadden we afgesproken om met Nicole en Robert naar Mission Creek te gaan, kijken of de zalmtrek al begonnen was ( miljoenen zalmen die de rivier op zwemmen, tegen de stroom in, om eitjes te leggen waar ze zelf 4 jaar geleden geboren zijn). Helaas waren er nog niet veel zalmen, we zijn toen ook nog even naar een "turtlepond" gewandeld.

Mooi dat zo'n natuurgebied eigenlijk midden in de stad ligt en kan blijven liggen!

Zondagochtend staat in het teken van skypen/facetimen met het thuisfront en zondagmiddag verbleef Myrthe bij ons, alweer zwemmen! 

Gistermiddag zijn we even naar het museum geweest hier in Kelowna, heel klein maar wel even leuk. Met kinderen in het museum pakken ze hier trouwens leuk aan: ze krijgen een boekje waar ze actief iets mee kunnen doen/zoeken om vervolgens een prijsje te krijgen als ze alles ingevuld hebben. Daarna nog even Knox Mountain opgereden en rondgekeken ( hadden we 2 jaar geleden ook al eens gedaan) en toen weer naar huis.

Tot slot was het het vandaag een hele leuke dag: we zijn wezen toeren naar het zuiden: eerst even via Summerland ( kop koffie/Ice tea gedronken bij Annemaries werk), dan langs Penticton naar Osoyoos, een stad aan de grens met de USA. 

Lotte wilde heel graag "even" de grens over, nou dat hebben we geweten. Dat gaat niet zomaar, neeeeeee: Eerst moet je formulieren invullen, je vingers en gezicht worden gescand en  we moesten 24 USDollars betalen. Dat duurt dan even, maar dan heb je ook wat: een stempel erbij in je paspoort én je bent de USA binnen!

We zijn het eerste stadje, Oroville, binnen gereden, wat rond gereden, even naar de Blue Lake gegaan. Toen nog even getankt ( scheelt 25 dollar op een halve tank) en toen weer terug gereden. 

Op de terugweg werd onze dag trouwens nog even gezegend met het zien van een hert met jong: WAUW!

En wat ook WAUW was: Spotted Lake: een meer aan de rand van de snelweg: het water in het meer verdampt in de zomer waardoor er grote "spots"/stippen ontstaan van de vele mineralen wat in het water zitten. een heel apart natuurverschijnsel.

Morgenochtend hebben we een gesprek met de bank: we hebben een creditcard nodig, niet zozeer dat we dit wíllen, maar hier moet je een "credithistory" opbouwen, anders kun je volgend jaar geen huis kopen. 

Daarnaast willen we morgen wel even de Shannon Lake Elementary binnenlopen, misschien kunnen we wel kennismaken met de (vice) principal van de school.

Ook hopen we de komende week wat reacties te krijgen op onze sollicitaties, anders zelf maar initiatief nemen!

PS. Het enige wat niet lekker gaat is onze verhuizing van spullen: helaas staat alles nu nog steeds in Toronto en moet het eerst nog naar Vancouver om vervolgens naar Kelowna te kunnen. Het schiet niet op, we zijn er niet blij mee, maar ja. Het is gewoon lastig, je mist heel veel spullen, keukenspullen, beddengoed, speelgoed, etc. We verwachten het pas eind september, maar goed dat het hier zo'n mooi weer is en we de dekbedden nog niet nodig hebben! 

Een beetje geland voor ons gevoel

Het heeft even wat langer geduurd dan de vorige keren maar hier is dan weer een verslagje. De afgelopen week zijn we dan ook voor ons gevoel geland. Je doet je ding zoals ze dan zeggen, en er komt weer wat structuur in het leven. Niet te veel natuurlijk, dus we hebben zeker ook nog leuke uitstapjes etc. gemaakt. Vorige week vrijdag was het inderdaad (zie vorig blog) slechter weer dus zijn we naar het binnenzwembad geweest, hier waren we twee jaar geleden ook al een keer geweest en de meiden wilden nog wel een keer. Het was er wel druk, maar ze hebben genoten.
Zaterdag was Floor jarig, of moet ik zeggen vrijdag, want mevrouw vond dat ze om 12 uur Nederlandse tijd jarig was, dus vrijdagmiddag om 15.00 hier. Ze was natuurlijk wel zo slim om het einde van de verjaardag de Canadese tijd te willen aanhouden. Al met al heeft ze een ruime "verjaardaaaag" gehad! Natuurlijk slingers opgehangen en taart gehaald, en ze heeft mogen kiezen wat ze die dag wilde doen dus....... 's Avonds hadden we dan ook nog een verjaardagsfeest van Annemarie. Erg gezellig, met allemaal Nederlanders die hier wonen en die zij de afgelopen paar maanden hebben leren kennen. Heerlijk gekletst, en Lotte en Floor hebben zich goed geamuseerd met Myrthe een meid van 11 jaar die hier nu al drie jaar woont.
Zondag wilde we dan weer naar het museum, aangezien dit donderdag niet was gelukt. Nu helaas weer niet want het is dicht op zondag. Dus toen zijn we lekker door het City Park en langs het strand gelopen. Een lekker relaxte zondagmiddag waarin we ook nog een bezoek hebben gebracht aan de Japanse tuinen op advies van een enthousiaste beveiliger bij "The Bear" , een apart standbeeld in Stuart park.

Maandag was dan weer een echt "Holiday in your own backyard dagje" en zijn we wezen fietsen bij de Myra Canyon Trestles. Je fiets hier een stuk (24 km)  over de voormalig Kettle Valley Railway; over schraagbruggen met prachtige uitzicht over de Canyon en Kelowna. Hier hebben we ook ons eerste wildlife kunnen spotten, op de weg naar boven een hert (beter gezegd het achterste van een hert) en natuurlijk eekhoorns en een soort van eend (waarvan we de exacte naam niet weten). Nog niet heel veel, maar het begin is er! Wat we wel indrukwekkend vonden is het feit dat deze bruggen allemaal gerestaureerd zijn door vrijwilligers, en toen ze klaar waren in 2003 er weer drie door een grote bosbrand zijn verwoest. Vervolgens is er in vijf jaar tijd weer gewerkt om ze opnieuw op te bouwen. Petje af!

Afgelopen woensdag hadden de meiden afgesproken om te gaan bakken bij Annemarie. Iets verkeerde timing aangezien het die dag 31 graden was, maar goed....
Philip heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om alleen een stukje te gaan wandelen in Kalamoir Park. Een klein park op 10 minuten rijden hier van dan langs het meer.

Het resultaat van de bakmiddag was een lekkere appelkruimelcake (alhoewel Lotte de nootmuskaat erin niet lekker vond). Natuurlijk de dag weer afgesloten met een duik in het zwembad, het is heerlijk om bij het zwembad te zijn met die mooie zonsondergangen met bergen op de achtergrond.

De dag erna zijn we op bezoek geweest bij een Nederlands gezin, Olaf, Claudy ( maar zij was werken) en hun dochter Myrthe. De meiden hebben zich vermaakt en wij hebben allerlei tips en namen doorgekregen van Olaf: zo ontzettend handig, hoef je niet alles zelf uit te zoeken. Daarna nog wat sightseeing in de omgeving, afgesloten met uit eten en nog wat sightseeing ( in Shannon Lake). We merken dat we het liefst helemaal bovenaan willen wonen: is rustiger, heb je meer ruimte, mooier uitzicht en kans op meer wildlife. Maar ja, nu nog eerst afwachten of het ook te betalen is!

Vrijdag zijn we naar Penticton gereden, een stadje nog geen drie kwartier rijden na langs de Okanagan Lake. Daar zijn we gestopt bij Wouda's Bakery ( een Nederlandse bakker) voor een broodje kroket, en meteen wat (lekker) brood ingeslagen.
Ook nog even de SS Sicamous bekeken, een nog overgebleven stoomboot ( aangedreven door zo'n schoepenrad), wat op de Okanagan Lake heeft gevaren van 1914 tot 1937.

Aangezien Floor gisteren haar grote teen gekneusd heeft gaan we vandaag, zondag, naar de Mediterranean Market, eens kijken voor de hagelslag en de ontbijtkoek.
Het is weer een lang weekend in Canada, maandag is het Labour Day, dus een vrije dag voor veel mensen. Wij willen dan maandag naar Big White: 's winters een groot ski resort, maar nu dit weekend is er van alles te doen, leuk!

PS. De scholen staken nog steeds dus ws. kunnen de meiden dinsdag niet naar school.  Is wel jammer, met name voor ons, wij wilden vanaf volgende week gaan netwerken: ons gezicht overal laten zien, kennismaken, etc. Met de kinderen om ons heen is het wat lastiger te plannen. Maar goed, we zien wel, kump good zouden ze in Limburg zeggen!

Holiday in your own backyard

De afgelopen dagen hebben we vooral vakantieactiviteiten ondernomen. Niet alleen een welkome afwisseling op alle geregel van de afgelopen weken, maar natuurlijk ook een mooie manier om de eigen omgeving te leren kennen.
Zaterdag is wel nog de bank geleverd, keurig op tijd ditmaal, en zo kunnen we nu ook lekker zitten als we TV kijken. Die TV moest wel nog eerst gekocht worden dus dat hebben dan ook maar gelijk gedaan. Zondag zijn we op bezoek geweest bij Nicole en Robert Kleemaier. Nicole hebben we afgelopen februari ontmoet op de emigratiebeurs, en zij heeft een emigratiebureau hier in Kelowna , Red Moose Immigration. Gezien het feit dat we natuurlijk al een visum hebben, hebben we hun service niet meer nodig. Het was dan ook vooral een gezellig, maar ook informatief, bezoek bij hun thuis. Zondagavond zijn we, of beter gezegd de kinderen, nog even in het zwembad gedoken.

Na maandagochtend eerst nog een paar noodzakelijke telefoontjes te hebben gepleegd, zijn we in de middag naar een van de vele strandjes gegaan (wens van Floor). Het water was wel koud dus het duurde even voor de meiden er helemaal in waren. Daarbij was het vooral een kiezelstrandje, dus ook niet ideaal. Al met al wilde de meiden, na anderhalf uur toch liever in het zwembad duiken. Philip heeft wel nog een stukje langs het water gelopen en kwam er achter dat een kleine kilometer verder, een mooier stand ligt. Misschien iets voor de volgende keer, want de omgeving van het Lake is prachtig.

Dinsdag was het dan tijd om te wandelen ( wens van Mieke en Philip), en wel door Bear Creek Provincial Park, een park wat op een klein kwartier rijden van ons appartement ligt. Het was een mooie wandeling, eerst steil omhoog lopen tot veel gesputter van Floor: "omhoog lopen is niet leuk" maar eenmaal boven werden we verrast met een mooi uitzicht over een canyon met kleine watervalletjes. Helaas zijn ook hier weer de restanten van een bosbrand zichtbaar. Bij het omlaag lopen was het vrij glad en Floor gleed een paar keer een beetje uit met als resultaat: "omlaag lopen is niet leuk". Al met al vonden vooral Mieke en Philip het een mooie wandeling. Vervolgens dachten we nog even naar Vernon door te rijden, langs de scenic route zullen we maar zeggen, om daar wat te lunchen. Scenic was hij zeker, het duurde alleen aanzienlijk langer dan we hadden gedacht, Canadese afstanden!!! Na de lunch dan ook maar via de highway teruggereden zodat de meiden de dag nog even zwemmend konden afsluiten.

Omhoog lopen is niet leuk!

Woensdag zijn we minigolf gaan spelen ( wens van Lotte), inderdaad geen midget golf maar een putting course. Erg leuk om te doen. Helaas geen foto's want Philip was vergeten het kaartje in zijn toestel te stoppen (beetje suf). Na de lunch hebben we een bezoek gebracht aan Mission Hill Winery. Hier kijken we vanuit ons appartement op uit, dus moest het ook van dichtbij bekeken worden. Naast de mooie ligging, architectuur ( industrieel achtig) was er ook een expositie van een ijslandse kunstenaar. De beelden waren erg mooi geïntegreerd in de gebouwen en omgeving. Al met al zeer de moeite waard ook al hebben we geen wijn geproefd, maar dat komt wel een andere keer.

en daar wonen wij...

Vandaag, donderdag, hadden we gepland om na het boodschappen doen nog even langs het Admnistration of School District te gaan (moesten nog wat formulieren afgeven voor de inschrijving van de kids op school), om daarna naar het museum te gaan.

Helaas duurde de administratie langer, aangezien 1 formulier niet erkend werd. Daarnaast was de dame in kwestie, Mrs. Davidson, nog even bezig en vroeg ze ons om een uurtje later terug te komen. Zo gezegd zo gedaan: dan maar  weer even shoppen in het winkelcentrum.....

Toen we terugkwamen zijn alle formulieren opnieuw ingevuld en gekopieerd en zijn de kids ingeschreven. Mrs. Davidson heeft in langzaam sprekend Engels de kids uitgelegd hoe alles gaat, wat ze mee moeten nemen ( rugzak met gymschoenen en lunchpakketjes, zonder pindakaas ivm allergieën!). Scholen starten om 8.30 uur tot 14.30 uur. Floor zal naar Grade 4 gaan, Lotte naar Grade 6, ze rekenen hier het geboortejaar als startdatum voor in welke klas ze komen. Na dit jaar zal Lotte dan weer naar een andere school gaan ( Middle School, Grade 7 tot en met 9). Ze zullen extra ondersteuning krijgen van een Mrs. Taylor, volgens Mrs. Davidson een hele vriendelijke mevrouw ( ja, het zou eens niet zo zijn!). Mrs. Taylor zal de meiden testen om te zien waar en hoelang ze ondersteuning nodig hebben, we zijn benieuwd! Toch wel spannend zo'n eerste dag straks, hopelijk is de staking dan wel voorbij en kunnen de kids 2 september gaan.

We waren pas aan het eind van de middag klaar, te laat voor het museum dus.

Morgen wordt, naar het schijnt, een regenachtige dag, dan gaan we naar het overdekt zwembad, H20. Maar ja, deze week zou slechter zijn, maar onder de 25 graden is het niet geweest en we hebben misschien 1 regenbuitje van 5 minuten gehad, dus morgen zal ook wel meevallen. Om ieder in Nederland jaloers te maken: volgende week wordt het weer rond de 27 graden.....

Voor degene die interesse hebben, naast het blog hebben we ook een tabblad (zie linksboven boven "over mij") gemaakt waar we steeds links zullen plaatsen naar fotoalbums!

PS. We hebben vanochtend gepind via een drive thru! Ze doen hier alles om die Canadezen in de auto te houden!

Shop till you drop!

De afgelopen dagen stonden vooral in het teken van het inrichten van het appartement.... dus shoppen! Het eerste wat dinsdagochtend op het programma stond was het kopen van een bank. Dit moesten we toch in de buurt doen want anders lopen de vervoerskosten wel erg op. Vervolgens zijn we naar Ikea in Vancouver gereden. Gezien de afstand, iets wat je niet op een dag doet dus hebben we ook een hotel geboekt. Na aankomst was het vooral kijken, kijken en (nog) niets kopen. Natuurlijk hadden we ons al op voorhand georiënteerd, zowel bij Ikea Heerlen als via internet. Het blijft dan wel gek om in de Ikea te lopen, het is dat alles in het Engels staat aangegeven anders zou je echt niet het idee hebben dat je in Vancouver zit. Het was er wel minder druk dan in Heerlen, maar goed, het was ook geen Duitse feestdag ;)
Na de Zweedse gehaktballetjes zijn we naar het hotel gereden. Hier hebben de meiden nog even kunnen zwemmen. Dit samen met een meisje uit Edmonton wat met haar moeder op doorreis was. Het Engels zorgde voor een voorzichtige start, maar eenmaal los was het voorbij met de taalbarrière.
De volgende dag was het dus tijd om echt te gaan kopen en de auto vol te laden. Gelukkig is hij groot genoeg dus het paste allemaal prima. Misschien ook een geluk dat we nog geen eettafel en stoel vonden anders was het wel erg krap geworden.

Tijdens het eten van de lunch (de Ikea hotdog) werden we in een keer aangesproken door een Nederlandse vrouw. In het gesprekje werd snel duidelijk dat zij in de buurt van de Ikea woonde, je komt ze ook overal tegen die Nederlanders! En toen was het tijd voor de terugreis. Het moet gezegd worden: een paar uur rijden door deze omgeving is helemaal geen straf. Het is relatief rustig op de weg, en we hebben heerlijk genoten van de mooie uitzichten.

En weer thuis!

En als je dan bij Ikea bent geweest moet je de volgende dagen alles uitpakken en in elkaar zetten. Maar er moest ook nog verder gewinkeld worden want we waren (zijn) zeker nog niet compleet. Ondertussen hebben we het dan ook aardig gehad met winkelen. Het doen van de reguliere boodschappen is ook nog eens een uitdaging op zich, niet alleen zijn de winkels groot, waardoor je heel wat meters aflegt, ook het vinden van de boodschappen is ware speurtocht, waardoor het aantal meters nog toeneemt! Daarnaast is in zo'n superstore ook nog freezing cold, volgende keer neemt Mieke zeker een jas mee, ze was gewoon bevroren ( haar woorden). Kortom je moet er even de tijd voor nemen. 

Gisteren zijn we ook de kinderen gaan inschrijven voor de school. Het zou kunnen zijn dat de school
(Shannon Lake elementary) die het dichts in de buurt ligt vol zit, en ze dus naar een school moeten die wat verder ligt. Deze school is nieuw gebouwd en gaat pas in september open. Zeker weten we het nog niet want de persoon die hierover meer weet, was niet aanwezig. Nog even afwachten dus, hetzelfde geldt voor de eerste schooldag want de leraren staken hier. Deze staking is al in juni begonnen en zoals we hebben begrepen is het einde nog niet in zicht. Dit zou kunnen betekenen dat de meiden een extra lange vakantie hebben. Voor ons nog geen probleem aangezien we nog niet aan het werk zijn, maar voor de ouders die dus wel werken en al vanaf juni opvang moeten regelen is dit natuurlijk alles behalve fijn. We hopen maar op een snelle oplossing, want op zich is het voor ons (en zeker voor de meiden) natuurlijk ook prettig om zo snel mogelijk in het ritme te komen en nieuwe vrienden te ontmoeten.

Gisteravond was het dan tijd om de (volgens Mieke te grote) gekochte BBQ te gaan gebruiken. Het balkon heeft een rechtstreekse gasaansluiting voor de BBQ, dus geen gasflessen nodig. Hoezo, Canada is een BBQ land!  Na deze "doop", zijn we nog even lekker gaan wandelen langs het meer en zijn strandjes.

Vandaag wordt de bank geleverd, hopelijk volgens de afgesproken tijd maar we rekenen al met een zekere marge. Na alle geregel, boodschappen doen etc. zullen we de komende week wat minder de aandacht leggen op settelen en wat meer vakantie gaan vieren in eigen land. Hier zijn we alle vier wel aan toe!