De meiden zijn afgelopen week gestart met school, eindelijk kan je zeggen. We wisten dat de eerste dagen voor ons ook moeilijk zouden zijn. De beelden bij "Ik vertrek" stonden op ons netvlies. En zo was het ook, je kinderen moeten achterlaten, in een klas waar alleen Engels gesproken wordt, ze niemand kennen is het minst leuke aspect van de emigratie. Natuurlijk rationeel gezien, weet je dat het wel goed komt, maar je gevoel op zo'n moment pffffffff! Lotte had het de eerste twee dagen erg moeilijk, Floor vond het wel spannend maar had het goed naar haar zin. Zij zit dan ook in een combinatieklas 3/4 waardoor het er wat speelser aan toe gaat dan in de Grade 6 van Lotte. Het was voor ons, dan ook fijn om zowel Lotte en Floor, vrolijk uit school te zien komen en het sippe gezicht (van met name Lotte), was verdwenen. Het korte antwoord op de vraag hoe het was: "leuk"! Maar wat vonden de meiden er nu zelf van vonden, hieronder hun verslagje van de eerste schoolweek:
Floor geeft aan dat ze al wat vriendinnen heeft, ze weet alleen niet allemaal de namen. En dat ze wel heel veel zit te tekenen. De juffrouw is erg aardig, en heet Mrs. B.
Lotte zegt dat ze al wat vriendinnen heeft en ze geeft aan dat ze het leuk heeft gehad, door 2 meisjes heeft ze een rondleiding door het schoolgebouw gehad. Elke pauze wordt er gevoetbald en gesport, dat vindt ze leuk. Ze heeft een meester en een juf, die verdelen de vakken onderling. Het schoolgebouw heeft een grote gymzaal, een apart muzieklokaal en een aparte bibliotheek, heel mooi.
Ze mogen geen pindakaas of andere "notenbeleg" op hun boterhammen, ze hanteren op school een "nut-fish-seafood free environment". Ze hebben deze week nog geen extra Engelse les gehad en nog geen assessment ( komt wel nog), wel al kennis gemaakt met de lerares die dit gaat doen. Sowieso heeft bijna elke klas een klassenassistent voor de kinderen met een "rugzakje".
Afspreken met andere kinderen na schooltijd is wat lastig: de kinderen wonen hier veel meer verspreid, het is niet op loop- of fietsafstand, dus je moet als ouders de kinderen ernaartoe brengen. Het is ook niet gebruikelijk om af te spreken, als je wilt afspreken dan bellen de ouders met elkaar en spreken dan wat af. Dit is jammer, hierdoor duurt het langer voordat er echte vriendschap kan ontstaan.
Zoals in ons vorige blog al geschreven zijn wij begonnen met de zoektocht naar werk. Na drie weken kunnen we concluderen met wisselend succes. Mieke, kreeg een tip over een potentiële management functie in een koffiehuis. Ondanks dat ze geen ervaring heeft, zelf geen koffie drinkt leek haar dit wel wat. In Nederland had ze al gezegd best eens iets anders te willen dan de zorg. Dus een mail gestuurd. Hierop de vraag voor het CV en de ervaring...... mmm. Dat was wat moeilijk want verder dan een vakantiebaantje bij de Brand Bierbrouwerij toen ze 18 jaar was ging de horeca ervaring niet. Toch maar opgestuurd en vooral aangegeven dat ze wat anders wilde. In de wetenschap dat dit niet genoeg zou zijn, is ze op een gegeven moment gewoon naar binnen gestapt. Gelukkig had de eigenaresse, Lucy, tijd, en konden ze "even" (zo'n anderhalf uur) spreken. De klik was er, Lucy kon zich haar emigratie naar Canada nog goed voorstellen en daar is een groot gedeelte van het gesprek dan ook over gegaan. Ze zag het helemaal voor zich, Mieke had allerlei kwaliteiten: persoonlijkheid, het feit dat ze uit Europa komt ( = werkattitude en loyaliteit) waren prima aspecten voor de baan. Echter de totale onwetendheid over de food and beverage industry maakte het wel heel lastig om een keuze te maken. Daarnaast bleef Lucy ( Mieke niet) zich afvragen of Mieke het echt wel leuk ging vinden, het is "maar" een koffiehuis, zelfs het managen daarvan stelt niet zo veel voor als het managen in de zorg.
Maar goed, Lucy ging het met haar man overleggen en ze zou wat laten weten. Na nog een keer langsgeweest te zijn, 1 belletje en een "workinterview" is ze uiteindelijk aangenomen. Mieke had aangegeven in een eerder gesprek dat het settelen van de kids wel heel belangrijk was en Lucy wilde hier ( vanuit eigen ervaring) graag rekening mee houden, dus Mieke gaat van 9 tot 2pm werken, precies tijdens schooltijden. Daar waren we zo blij mee, aangezien Philip de dag ervoor ook aangenomen was voor een fulltime baan als Coördinator Recreatieve Therapie in een verpleeghuis. Dit leek dus een droomscenario, beiden een baan zonder dat we kinderopvang nodig hebben. Echter de droom bleek bedrog, want een week later kreeg Philip het bericht dat de baan niet door ging. Wat bleek, de vertrokken coördinator had aangegeven weer terug te willen naar haar functie. De directrice, die Philip had aangenomen, vond dat ze dit moest overwegen dus stuurde eerst een mail hierover. Philip heeft hier natuurlijk nog op gereageerd, maar zonder succes want een dag later kwam de mail dat ze definitief de keuze had gemaakt om de vorige coördinator weer opnieuw aan te nemen. Bijzonder teleurstellend, zeker het feit dat ze niet eens de moeite nam om te bellen en het via de mail ging. Maar goed, we hebben begrepen dat dit hier vaker kan gebeuren. Al met al, is de positieve conclusie, dat Philip zijn brief, zijn resumé en dus ook het sollicitatiegesprek goed liep en hij hierop verder kan bouwen.
Helaas loopt de verhuizing van de spullen ook niet goed, onze spullen zijn nu meer dan drie maanden onderweg. Afgelopen woensdag zijn ze in Vancouver aangekomen. In alle eerdere communicatie was gezegd dat het dan nog maximaal 2 weken zou duren. Hier waren wij het al niet mee eens, want in Nederland was ons verteld dat het totale proces maximaal 3 maanden zou duren. Nu blijkt dat het nog wel drie weken kan duren. De boosheid bij ons is groot, enigszins flexibel zijn is prima maar dit overstijgt de grenzen. Daarbij maken ze afspraken en komen ze die niet na. Ze hebben vanuit UTS Nederland totaal geen grip op wat de Canadezen doen, terwijl dit wel vermeld staat in hun papieren. Wij dachten dat we een groot gerenommeerd verhuisbedrijf als UTS zouden nemen dat het sneller zou gaan, duidelijke de verkeerde keuze en zeker niet aan te bevelen.
De weekenden zijn soms al aardig gevuld met allerlei leuke afspraken. Zo hebben de meiden hun eerste sleepover gehad, Myrthe is vorige week na een middagje zwemmen blijven slapen. De ochtend zijn we Erik gaan aanmoedigen die een halve marathon liep. De plek van de aankomst was prachtig, de prestatie van Erik fantastisch.
Vervolgens Myrthe afgezet bij de kampioenswedstrijd (voetbal) van haar vader, nog even gekeken natuurlijk en vervolgens doorgereden naar Rom en Tina, waar we lekker hebben gegeten, geklets en de dochters uit beide gezinnen hebben gespeeld. Lotte en Floor, zijn nu ingeburgerd in de Canadese sporten.
Het weekend er voor was eveneens een druk en gezellig weekend. Zaterdag waren we uitgenodigd bij Noel en Anima. Een stel uit India wat jaren geleden is geëmigreerd. Twee jaar geleden zijn we met hen in contact gekomen via Rom. Beide zijn werkzaam in het veld van social work, dus hebben we telefonisch en mail contact gehad en gehouden de afgelopen twee jaar. Het was dan ook leuk om ze nu persoonlijk te ontmoeten. Natuurlijk hebben we veel gepraat over werk, en het vinden er van. Ze hebben ons nog wat tips gegeven, en de resumés bekeken. Aangezien ze prachtig wonen aan het meer hebben we ook nog een klein stukje gewandeld. Naast de mooie uitzichten werden we getrakteerd op een uil. Prachtig! (jammer genoeg niet de fotocamera bij ons dus de foto's zijn genomen met de Iphone)
Op zondag kregen we bezoek van Johanna, waar we al in onze eerste week hier in Kelowna op bezoek zijn geweest. We hebben weer heerlijk gekletst over van alles en nog wat. Erg gezellig!
Robert en Nicole hadden ons wederom uitgenodigd, nu om te eten en wel zalm op de BBQ. Vooral ook om ons te laten zien hoe je een hele zalm (dus niet de al geprepareerde zalm) zelf kan klaarmaken en bakken op de BBQ. Heerlijk gegeten en gekletst over het leven in Canada!
Naast het dagelijkse (sociale) leven hebben we ook nog wat uitstapjes gemaakt, genieten van deze mooie omgeving blijft geweldig. Zo zijn we onder andere naar Hardy Falls geweest, een ander plek hier in de buurt om de zalmentrek te bekijken. Veel zalmen gezien, helaas geen springende, maar ja, dan moet je ook wel geduld hebben.
Afgelopen week wilde we als de meiden naar school waren nog wat wandelingen maken, echter gezien het mindere weer viel dat een beetje in het water. Jammer, maar we zijn hier voorlopig nog niet weg! We zijn vrijdag wel heel even in de miezelregen wezen wandelen hier in de buurt bij Glen Canyon, daar hebben we een coyote gespot, helaas weer geen camera bij ons, balen! Het dier bleef ons een poosje aankijken, liep toen wat verder en keek ons weer aan, zo gaaf dat dit kan. We zijn maar verder gelopen met een stok in de hand ;).
