Pagina's

zondag 2 november 2014

Winter is coming!

En dan is het alweer november, de winter komt er nu aan in Kelowna. Op de bergtoppen zien we al sneeuw liggen, en de verwarming gaat af en toe aan.



Het is meer dan een maand geleden sinds ons vorige blog.  Is er dan in die maand niets gebeurd om over te schrijven? Nee, integendeel maar daardoor is er minder tijd. Het reguliere leven is in volle gang. Lotte en Floor gaan naar school, Mieke is hard aan het werk en Philip speelt de huisman, en is druk met solliciteren. Om met dat laatste maar te beginnen. Na de teleurstelling, is hij natuurlijk niet bij de pakken gaan neerzitten. Wetende dat de brief en het resumé goed zijn, heeft hij op een aantal vacatures gereageerd. Ondertussen heeft hij ook al weer twee gesprekken gehad. Aangezien procedures hier lang duren heeft het nog geen concrete baan opgeleverd, dus geduld is geboden.  De tijd om te reageren bijvoorbeeld, is soms wel langer dan een maand, daar waar je in Nederland vaak toch binnen twee weken moet reageren. Al met al zijn we ervan overtuigd dat het vroeg of laat raak zal zijn.
Lotte en Floor zijn goed gestart met school. Vorige week hadden we een gesprek rondom het English as Second Language programma, en beide leerkrachten gaven aan dat ze zeer positief zijn over onze meiden. Niet alleen over de vooruitgang die ze maken, maar ook over hun inzet en gedrag. De juffrouw van Floor gaf aan dat ze zo rustig was, we hebben haar wel maar gewaarschuwd dat dit nog zal veranderen als ze het Engels meer meester is. Het programma houdt in dat ze extra les in Engels krijgen, zowel individueel als in de klas is er dan extra aandacht voor. Bij beiden zal de aandacht in het begin zich vooral richten op spreken. Het lezen, verstaan en schrijven gaat al aardig goed echter met name de durf om te spreken ontbreekt nog. Wat betreft vrienden maken, is het voor Floor wat makkelijker dan Lotte. De meiden in de groep van Lotte zijn natuurlijk al 6 jaar samen dus het is moeilijker om hier tussen te komen. Dit is soms moeilijk voor haar, maar ze doet wel met alles mee om dit zo snel mogelijk te laten gebeuren. Zo zit ze in het schoolvolleybal team, doet ze mee met Flag Football ( een gelukkig milde vorm van Football) en zodra er tijdens de pauze wordt gevoetbald is ze van de partij. Afgelopen donderdag heeft Lotte haar eerste verjaardagsfeest gehad, ze is wezen Lasergamen. Het was voor ons ouders erg fijn om te zien hoe enthousiast ze was om te gaan maar nog belangrijker hoe ze erna was. Bij Floor gaat het zoals gezegd wat makkelijker, zeker ook door de combinatie klas. Ze heeft haar draai en plek in de klas al goed gevonden. Heeft al wat "playdates" en ook een verjaardagsfeest gehad. Makkelijk is het zeker niet voor hun, er zijn zeker moeilijke momenten geweest en dat komt er begrijpelijkerwijs soms thuis wel uit. Als ze op school zo voorbeeldig zijn, kan je natuurlijk niet verwachten dat ze dat thuis ook altijd zijn. We hebben als ouders ook onze moeilijke momenten als je ziet dat zij het moeilijk hebben, maar we kunnen vooral trots zijn op onze meiden.
Lotte tijdens de eerste wedstrijd van de Shannon Lake Eagles
Mieke is hard aan het werk, het werk is totaal anders dan dat ze gewend is, fysiek is het zwaarder, 5 uur lang staand werk. Maar ook psychisch: de taal begrijpen en spreken tijdens topdrukte is af en toe pittig, maar ook een uitdaging.


En op 6 oktober was het dan eindelijk zover; de verhuiswagen stond voor de deur. Eindelijk onze spullen hier en konden we het appartement verder inrichten.



Conclusie was wel dat we nog een ritje naar Ikea in Vancouver moesten maken, maar goed, er zijn ergere dingen en we hebben er dus een gezellig weekendje Vancouver van gemaakt. We wilde toch eens naar het Science Center daar (vergelijkbaar met Nemo in A'dam). Het was erg leuk, de meiden hebben zich goed geamuseerd. Al hadden ze nog niet zo'n interesse in de Science kant, ze vonden de activiteiten wel leuk om te doen. Voor Lotte was het wel jammer dat nou net het programma waar je kan zien hoe je er later als je oud bent uitziet stuk was. Hier had ze zich de hele tijd op verheugd. Ons hotel lag in het centrum, en in de buurt van het ijshockey stadion. Die avond speelde de Vancouver Canucks een thuiswedstijd en was het op de straat een gezellig gezicht van alle supporters. De volgende dag was het dus Ikea-time, na een paar uurtjes door de winkel lopen konden we met een volgeladen auto weer richting Kelowna. Deze keer wel gekozen voor een andere (langere) terugweg in de hoop een beer te kunnen zien. De rit was wederom prachtig, helaas geen beer maar wel herten. Twee herten sprongen vlak voor ons de weg over, en dat is nou net waar je ze niet wil zien. Dus vol in de remmen en uitwijken. Het ging gelukkig net goed, en met de schrik in onze benen reden we weer verder.
We zijn er!




Onze vrije tijd proberen we natuurlijk zoveel mogelijk te spenderen aan het verder ontdekken van de omgeving en de leuke dingen die hier te doen zijn. Alhoewel we het ondertussen ook al leuk beginnen te vinden om eens niets te hebben/ondernemen en gewoon lekker thuis te blijven.
Zo zijn we  paar weken geleden met Erik en Annemarie druiven wezen stampen bij de House of Rose Winery.  Helaas was het weer niet zo goed, maar ondanks dat hebben we ons prima vermaakt en natuurlijk een lekkere fles wijn gekocht.



Ondertussen hebben we ook al de eerste Canadese feestdagen meegemaakt. Eerst was er Thanksgiving. We waren samen met Erik en Annemarie uitgenodigd voor het eten (natuurlijk Turkey) bij Robert en Nicole. Een gezellig, typisch Canadees  Thanksgiving diner. Afgelopen week was er ook nog Halloween. Op de school van de kinderen was er een feest voor ouders en kinderen , natuurlijk verkleed, echter gelukkig niet voor de ouders. Verder was er op de dag zelf voor de kinderen op school, nog een feestelijk dagje, met filmpjes kijken etc. Ze kwamen er enthousiast van terug dus dat was ook geslaagd. De Trick and Treat is nog aan ons voorbij gegaan, dat wordt iets voor als we in een woonwijk gaan wonen.
Op school van de kinderen hebben we kennis gemaakt met een Duits gezin. Zij wonen al 10 jaar in Canada maar pas sinds dit jaar in Kelowna. Afgelopen week zijn we met hun wezen wandelen in Rose Valley. Gezellig gekletst tijdens de wandeling over het Canadese leven etc. en afgesloten met een kop koffie bij hun thuis. In Rose Valley Regional Park  waren Mieke en Philip al eerder wezen wandelen. Toen, zonder kinderen dus zijn we verder (lees ook meer bergop) wezen lopen. Het is een prachtig park, met van bovenop de top een mooi uitzicht over de omgeving. Hier zullen we absoluut vaker gaan wandelen, zeker gezien het maar op 15 minuten rijden van ons huis is!



                                             

Na zo'n wandeling realiseren we ons telkens weer hoe gelukkig we ons mogen prijzen om hier te wonen. Ze zeggen wel eens elk seizoen heeft ze mooie kanten, we zijn halverwege de zomer geland en hebben heerlijk kunnen genieten van het prachtige weer, nu de herfst met zijn mooie kleuren, luchten, en regenbogen. Kortom laat de winter maar komen!