We hoorden wel eens geregeld van mensen die ons blog lezen dat het ons verblijf in Canada nog op een lange vakantie lijkt. Soms hadden we de geval ook nog wel, maar we kunnen nu zeggen dat de vakantie echt voorbij is, en we vinden het niet eens erg.
Zoals de meeste mensen die dit lezen wel al zullen weten heb ik sinds twee weken een baan als Coordinator, Volunteer Engagement bij de Canadian Cancer Society. Het is een fulltime baan, wat in dit geval dus 37.5 uur per week werken is. In eerste instantie een tijdelijke baan voor een half jaar, maar met vooruitzichten op een vaste baan. De eerste twee weken zijn prima bevallen, en het is gewoon heerlijk om weer te werken. Natuurlijk is het wel erg vermoeiend, een nieuwe baan is veel informatie krijgen, lezen en opslaan, maar ook de hele dag in het Engels praten, lezen, schrijven vergt extra energie. Het is echter een mooie uitdaging die ook weer veel positieve energie geeft. Het is in een keer wel snel gegaan, tussen het eerste gesprek en de start zat nog geen twee weken. De structuur die we in ons leven weer hadden opgebouwd moest even worden omgegooid. Eveneens moest er een tweede auto komen, want met één auto red je het niet in dit land. Zeker niet als ik ook nog voor mijn werk moet gaan reizen in de toekomst. We hebben het dit keer wel bij een kleintje gehouden, en voor Canadese begrippen dus super klein. Een mooie Ford Fiesta, nog niet te oud zodat we er wel wat jaartjes mee vooruit kunnen.
Mieke heeft na twee maanden werken in het koffiehuis besloten dat dit voor haar toch niet de plek is om te werken. In een gesprek met de eigenaresse heeft ze dit aangegeven en is besloten dat ze wel blijft werken tot dat ze wat anders heeft gevonden maar niet verder gaat werken richting een management functie in deze sector. Gelukkig zijn ze zo flexibel dat er bij de planning rekening gehouden wordt met de schooltijden zodat we voorlopig nog geen opvang hoeven te zoeken. Tenminste dat dachten we...... want de zoektocht is zo succesvol verlopen dat ze al is aangenomen als Casual Worker in een activiteitencentrum voor oudere mensen met een verstandelijke beperking. Ik had hier ook al succesvol gesolliciteerd, maar dat was niet meer nodig, dus toen maar even een mailtje van Mieke, gesprek gehad en aangenomen. Doordat het een nul-urencontract is, zal ze ook nog wel het koffiehuis aanhouden om in eerste instantie even aan te zien hoeveel ze nu daadwerkelijk kan gaan werken. Ook hierbij waren de eigenaren van het koffiehuis weer zeer meewerkend en flexibel. Al met al is wel de consequentie dat de naschoolse opvang voor de meiden nu wel geregeld moet gaan worden. Het jammere is dat het eigenlijk maar voor een uurtje is, Mieke is namelijk al om 15.30 uur ( op zijn Canadees 3.30pm) klaar met werken. Dus op dit moment piekeren we een beetje wat te doen. We kunnen alleen niet te lang piekeren want Mieke start al de 15de met haar inwerkprogramma.
De afgelopen maand hebben we ons ook nog even in de schoolbanken begeven, ik heb mijn Canadees First Aid certificaat gehaald en Mieke heeft hetzelfde gedaan maar dan voor Foodsafe.
Met Lotte en Floor gaat het goed, ze vinden steeds meer hun draai op school. Lotte heeft zich opgegeven voor de basketbaltrainingen na schooltijd en Floor voor de Girlsclub. Het Engels gaat goed vooruit, al is de jongste wel van de makkelijke. Waarom zou je ook een vreemde taal spreken als je, je met handen en voeten ook kan redden? Een van de leukste momenten de afgelopen weken was toch wel dat een vriendinnetje van Floor kwam voor een sleepover, en we in een keer onze eigen kinderen Engels hoorde praten tegen haar. Normaliter "verstoppen" ze zich nog achter ons, maar nu moesten ze wel en konden wij met trots hun vooruitgang horen. Naast school zijn ze ook nog druk met piano spelen. Op 21 december hebben ze beiden een concert, waarin ze ook een zusterlijk duet gaan spelen. Deze goede ontwikkeling zorgde wel voor een nieuwe uitgave, een (elektrische) piano. Het keyboard wat we de eerste weken hebben kunnen lenen voldeed niet meer aan de ontwikkeling van de meiden. En aangezien Lotte jarig was hebben we haar nog een gitaar cadeau gegeven want die wilde ze zo graag. De eerste verjaardag van Lotte in Canada was erg gezellig. Met een aantal leuke mensen die we de laatste tijd hebben ontmoeten hebben we, en zeker Lotte, een leuke middag gehad. Een week later zijn we nog met de meiden en Myrthe gaan zwemmen. Aangezien Lotte nog geen "kinderfeestje" wilde, was dit natuurlijk een leuk alternatief. Het was die dag zo koud dat na het zwemmen de haren die onder de mutsen uitkwamen op het kleine stukje tussen het zwembad en de auto al bevroren waren: "Welcome in Winters Canada"!
We hebben ook onze eerste Remembrance Day in Canada mogen meemaken. We waren toch aardig onder de indruk van de aandacht die deze dag hier krijgt. De kinderen hadden die dag vrij, en de dag ervoor werd dan ook op school aandacht aan besteed middels een bijeenkomst. Dit was prachtig, videobeelden, optredens, met veel respect een eerbetoon aan de veteranen en als afsluiting natuurlijk de National Anthem "Oh Canada". De dag zelf hebben we de kou getrotseerd en zijn we samen met Erik en Annemarie, gaan kijken naar de herdenking in Kelowna. Ook hier weer dezelfde indruk: veel respect en eerbetoon door de vele mensen die hier op af kwamen.
Ondertussen hebben Mieke en Philip hun eigen muzikale roots ook weer in beweging gezet door beide vrijwillig op school actief te zijn. Mieke begeleidt het koor op piano voor de kerstviering, en Philip studeert met Grade 6 een muziekstukje in voor eveneens de kerstviering.
Met dank aan uitzending gemist kunnen we toch wat Nederlandse programma's volgen, waaronder het Ik Vertrek en het Sinterklaasjournaal. Gisteren hebben we hier toch ook een beetje Sinterklaasavond gehad, gesmuld van de zelf gemaakte pepernoten, gevulde speculaas door Annemarie, en de inhoud van het pakketje wat Ineke en Sara vanuit Nederland hadden opgestuurd, opgegeten. Vervolgens samen met Erik en Annemarie Carcassonne gespeeld, want gek genoeg had een lieve Sint en Piet dat spel hier bezorgd!
Al met al in ons Canadese leven in volle gang, en ondanks dat het geen vakantie is genieten we van ons nieuwe leven. Och ja, en elke ochtend als we uit de raam kijken of de garage uitrijden en uitkijken over het meer, de bergen en de steeds weer nieuwe mooie luchten dan voelt het stiekem toch nog een beetje als vakantie!
