Van een emigranten leven tot een normaal leven!

Zo schrijf je een blog met de titel "Summer is Arrived"en zo kruip je op een voor Nederlandse begrippen typische herfstdag weer eens achter de computer om het volgende blogje te schrijven. En waar begin je dan te schrijven, want in die afgelopen vier maanden is er veel gebeurd. Laten we dan maar beginnen met de grootste stap (en veel van onze FB vrienden weten dit natuurlijk al): we hebben een huis gekocht! Schreven we in ons vorige blog dat we nog aan het denken waren, niet lang dus want eind juni hebben we een huis gekocht en eind augustus zijn we verhuisd. Het huis ligt in Glenrosa, eveneens in West Kelowna alleen in een ander wijk. Naast dat de huizen hier voor ons op een betaalbaar niveau lagen, zijn binnen de "lots" over het algemeen ook ruimer. In Nederland hebben nog nooit zo'n grote tuin gehad, en ook het feit dat we een garage hebben is voor ons een primeur. De meiden zijn erg blij met de tuin, en natuurlijk de hot tub! Yep, die kwam met het huis dus dan zeggen we er geen nee tegen.

       









Het enige nadeel van deze verhuizing naar een andere wijk is dat Lotte en Floor van school hebben moeten wisselen. Nu moest Lotte al naar Middle School, een verandering sowieso. Dit betekent toch weer nieuwe vriendinnen maken. Een geluk is dat Myrthe, haar Nederlandse vriendin naar dezelfde Middle School gaat, maar de rest is toch weer nieuw. Voor Floor geldt natuurlijk hetzelfde, nieuwe school, nieuwe leraren en nieuwe klasgenoten.  Dit was oorspronkelijk niet onze bedoeling, we wilden eigenlijk niet nog een keer een verandering van school. Echter, het was of nu een huis kopen of nog een jaartje appartement en voor hun een slaapkamer delen. Ook niet ideaal. Dit en de wetenschap dat zowel de Elementary en Middle school nu op loopafstand liggen maakte de keuze toch wel snel gemaakt. Zo zie je maar weer, emigreren loopt niet altijd als gedacht, en is dat ook niet een gedeelte van de uitdaging? De school is alweer ruim een maand bezig en beiden hebben hun draai al weer aardig gevonden hebben.

Op 4 augustus was het ook een jaar geleden dat we onze weg in Kelowna startte. Op zich hebben we dit eerste jubileum jaar geruisloos voorbij laten gaan. Ik was wel begonnen aan een blogje maar uiteindelijk door tijdgebrek niet kunnen afmaken. Mede hierdoor kunnen we concluderen dat ons emigranten leven heeft plaatsgemaakt voor een normaal Canadees leven. Wel een leven waar we vaak nog even in onze arm knijpen als we rondkijken, constaterend dat we niet dromen, en ons realiseren dat we hier nu mogen wonen. En zo is dat normaal toch ook weer heel speciaal!

Het eerste jaar was een weg met onzekerheden, en vele vraagtekens. Een weg waar we jaren naar toe hadden gewerkt en waar we naar uitgekeken hadden. We stonden te popelen om deze weg met veel enthousiasme op te gaan. Nu ruim een jaar later hebben we op veel vragen antwoorden gekregen, zijn er minder onzekerheden maar misschien wel het meest belangrijk, het enthousiasme is nog steeds volop aanwezig.  Natuurlijk waren er het afgelopen jaar ook wel tegenslagen, en kleine frustraties. Dit hoort er bij, en dat weet je als je begint. Je begint opnieuw, dat is een onderdeel van je keuze en de uitdaging die je zoekt. Toch is het natuurlijk niet altijd leuk. Ook al hebben we bijvoorbeeld in Nederland nooit enige betalingsachterstand gehad op een hypotheek, hier telt dat niet, je begint opnieuw en je wordt met enig argwaan bekeken. Je moet maar bewijzen dat je een keurige burger bent, wat weer moeilijk is omdat je maar kort in het land bent. Natuurlijk wisten we dit, we hadden erover gelezen en gehoord, maar het gevoel er bij is toch weer even wat anders.
Soms is er de onlogica, tenminste door onze bril gekeken.  Mieke kon bijvoorbeeld een baan als supervisor krijgen, ze was de beste kandidaat en heeft natuurlijke een zeer uitgebreide ervaring in Nederland. Echter, ze had geen Drivers License 4, een papiertje wat je hier nodig hebt om met cliënten te rijden.  Ook al heb je dit in Nederland al die tijd gedaan en is het voor de functie ook niet direct nodig (want je kan je werk ook goed doen zonder dat rijden), nee het is een regeltje dus het moet. Ze gaan dan niet voor de beste persoon, op basis van de kerncompetenties, nee zeg gaan voor degene die aan alle regeltjes voldoet maar die vervolgens nooit in een busje met cliënten rijdt.
Zo zijn er meerdere kleinere voorbeelden te noemen met de daarbij horenden frustraties. Echter ze wegen  absoluut niet op tegen de positieve ervaringen die we het afgelopen jaar hebben mogen meemaken. Korte conclusie: we nemen nog geen afslag,  of "U turn". Nee, we blijven de weg vervolgen, want het is een uitdagende en leerzame weg waar we volop van genieten.

Lotte en Floor helpen met klussen!

Na de verhuizing, en de nodige verf werkzaamheden hebben we een Open Huis feestje gehouden. Het was een gezellig en druk feestje. Dan realiseer je je ook hoe fijn het is om op een jaar tijd toch weer de nodige nieuwe mensen te hebben mogen ontmoeten. Mensen die je een jaar geleden nog niet kende, staan nu in je achtertuin een wijntje/biertje te drinken. 

Niet dat dit betekent dat we onze familie en vrienden in Nederland niet missen. Zeker wel, dit blijft het minst leuke van emigreren natuurlijk. Dus hoe leuk is het dan als in die drukke zomer onze oude vrienden Petra en Aloys een paar dagen op bezoek komen! Heerlijk even kunnen bijkletsen en hun een kijkje kunnen geven in onze nieuwe leefomgeving.

En bij onze woonomgeving hoort natuurlijk een Wijn tour!

Helaas hebben we nog geen tentje en kampeeruitrusting gekocht. We hebben het gezien de kosten van verhuizen, klussen etc. even een jaartje uitgesteld. Wel hebben we natuurlijk genoten van de mooie, warme en lange zomer met diverse uitstapjes, het zwembad of het meer. (zie onze foto's voor een korte impressie).

De afgelopen twee maanden waren op mijn (Philip) werk wel wat stressvol. De Canadian Cancer Society heeft al een paar jaar te kampen met minder donaties en omzet bij evenementen. Dit heeft natuurlijk gevolgen, en wel ontslagen. Als een van de laatste nieuwe medewerkers vrees je dan wel even. Ook al werd al snel tussen de regels duidelijk dat mijn functie niet geschrapt gaat worden, het is toch nog even onzeker tot je het definitief en formeel hoort. Al met al was het ook een interessante en leerzame periode. Leerzaam om te zien hoe zo'n proces in Canada verloopt en de verschillen met Nederland te zien.

Mieke werkt op dit moment veel, echter heeft nog steeds geen vaste baan. Drivers License 4 is in de pocket, dus dat bied weer meer perspectief, maar de banen liggen niet voor het oprapen en nog enig geduld is wel nodig. 

Al met al was het een druk zomertje. Hard gewerkt, maar ook genoten van het prachtige weer. Nu deze zomer voorbij is verheugen we ons ook op de winter, en natuurlijk het skiën. We denken er over om een Seizoens-pas te kopen, wat mede door de benefits op Philip zijn werk wel erg aantrekkelijk is. We zien er in ieder geval naar uit, dus wat ons betreft: Let it snow, let it snow! 

Summer has arrived!

Nog een weekje en dan begint voor Lotte en Floor de zomervakantie. We kunnen wel stellen dat dit eerste Canadese schooljaar is omgevlogen.  Het was natuurlijk ook korter door de staking in het begin van het schooljaar.  Voor Lotte is het ook het einde van Elementary School en vanaf volgend jaar gaat ze al naar Middle School. Afgelopen week had ze dan ook haar eindejaarskamp naar Thetis Island, een eiland in de buurt van Vancouver Island. We waren als ouders niet alleen jaloers, maar het was ook vreemd. Je dochter op kamp is een ding, maar op kamp in Canada 12 uur reizen met bus en ferry voelt toch spannend. Gelukkig is ze heelhuids terug gekomen, en heeft ze het het geweldig naar haar zin gehad. Vorige week hadden we ook gesprekken op school rondom de vorderingen op het gebied van Engels. We hebben het vaker geschreven, maar het kan niet vaak genoeg gezegd worden. We kunnen trots zijn op de meiden. Beiden hebben hun doel dat we aan het begin van het jaar gesteld hadden ruimschoots gehaald. Natuurlijk draait school niet alleen om Engels, dus we zijn wel nog benieuwd naar de rest van het rapport dat volgende week gaat komen. 

De zomervakantie voor de kinderen duurt hier 10 weken, dus dat was wel een uitdaging, Dit omdat wij als hard werkende immigranten natuurlijk meegaan in de Canadese regels en dat betekent voor Mieke 2 weken, en voor Philip 3 weken vakantie. Gelukkig worden hier de nodige leuke zomerkampen aangeboden, maar om ze nou 7 weken voor dag-kampen op te geven, nee dat vonden we toch erg veel. We hebben dan ook besloten om niet gezamenlijk vakantie te nemen maar na elkaar. Met wat gepuzzel gaan de meiden nu 4 weken op kamp. Natuurlijk is het jammer om niet gezamenlijk vakantie te hebben maar er zijn nog zoveel leuke, mooie dingen te doen in de buurt dat we in de weekenden genoeg samen kunnen doen. We lopen met de gedachte een tentje te kopen en dan lekker in de weekenden te kamperen. Ja,ja ik hoor het de insiders denken: Philip en Mieke in een tent..... nu zijn ze helemaal van hun geloof gevallen. Maar goed, een nieuw land, nieuwe start waarom ook niet eens een nieuwe manier van vakantie vieren proberen. Per slot van rekening is de rest van de nieuwe dingen allemaal prima bevallen, dus moet dit ook kunnen. Met Pasen zijn we wel nog even op de "traditionele Philip & Mieke manier" op pad geweest. We hadden een hotel geboekt in Salmon Arm. Een leuke, sfeervolle en vooral prachtig gelegen plaats op 2 uur rijden van Kelowna. Heerlijk gewandeld, omgeving bekeken en natuurlijk voor de kids ook zwemmen in het hotel. Dat zal hun nog wel gaan tegenvallen als we met het tentje op pad gaan!

Op zaterdag skiën, heeft plaats gemaakt met het kijken naar de voetbalwedstrijden van Lotte. Met onze campingstoeltjes zitten we lekker relaxed in de zon (want die schijn hier al volop) te kijken naar de prestatie van de "Drillers" . Ja, een aparte naam voor een voetbalteam, maar wat moet je anders met een Orthodontist als shirt sponsor.

Actie bij de kinderen

Relaxen voor ouders

Naast Lotte heeft vaders na 30 jaar ook maar weer eens het voetballen opgepakt. Niet in clubverband maar gedurende zomeravonden met een groep mannen van boven de 30 ( en dan bedoel ik eigenlijk ruimschoots maar dit klinkt vriendelijker). Lekker actief een balletje trappen. De techniek en inzicht is er nog wel, maar de conditie..... pfffffff ! 

Naast de sportieve bezigheden blijft muziek natuurlijk voor ons ook belangrijk. Zoals eerder geschreven hebben Lotte en Floor pianoles van een zeer enthousiaste lerares. We hebben het even kunnen verbloemen maar op een gegeven moment had ze toch wel door dat vader en moeder ook enige muzikale vaardigheden in hun bezit hebben. Na wat aandringen van haar, en onder het motto het bloed kruipt waar het niet gaan kan, hebben we dan toch de knoop doorgehakt en nemen we ook een keer per maand samen een pianoles. Gewoon goed om toch weer wat doelgerichter te oefenen. Ondertussen hebben zowel Mieke als ik ook al een duet met onze dochters gespeeld, wat natuurlijk nog leuker is. 

Floor en Mieke 

Mieke heeft er ook weer een nieuwe werkgever bij. Ze is afgelopen week gestart als Behaviour Interventionist voor kinderen met Autisme. De vacature die ze gezien had was voor een permanente positie, echter doordat de vertrekkende medewerker op het laatste moment toch niet vertrok ( hebben we dit al niet eerder meegemaakt?)  bleef alleen een positie als invalkracht over. Na wat nadenken heeft ze hier toch voor gekozen, niet volledig maar naast haar parttime werk. Ze hoopt hierdoor de kansen op een vaste baan te verhogen aangezien ze nu bij twee werkgevers actief is. Daarnaast bied deze baan meer uitdaging, en past methodisch werken aan doelen, toch beter bij de kwaliteiten van Mieke dan het werk als Support Worker. 

We kunnen eigenlijk wel stellen dat we na 10 maanden al goed gesetteld zijn. Alle vier hebben we, ieder op zijn/haar manier de draai wel gevonden. Het enige wat nog ontbreekt, naast een vaste baan voor Mieke, is een huis. In onze vorige blog schreven we al dat we aan zoeken, kijken, denken, en informeren waren. Dit doen we nog steeds, we hebben nog geen definitief besluit genomen maar dat hopen we wel in de komende maanden te doen. En als het goed is lezen jullie dat dan in onze volgende blog. De zomer is gearriveerd dus nu eerst genieten van de mooie temperaturen, zonneschijn, meer zwembad en alle moois wat Kelowna in de zomer te bieden heeft.

Time flies when you're having fun!

Eindelijk hebben we weer eens de tijd (genomen) om een nieuw bericht op ons blog te schrijven. De reden dat het zo lang heeft geduurd, we hebben het druk gehad. Druk met werk, school, skien en al die andere dingen die bij ons normale leven in Canada zijn gaan horen. Korte conclusie naar deze paar regels is dan ook dat het goed gaat met ons: "Time flies when you're having fun" en dan ben je dus ook zomaar drie maanden verder voor je weer eens aan dit blog gaat schrijven.

Ook in Canada bestaat een groot gedeelte van de dag uit werken en dat is een logische maar eigenlijk een fijne constatering. Het vinden van werk (en inkomen) is toch een basis die nodig was om het  nieuwe leven hier op te bouwen. Mieke, heeft zelfs haar baan bij GioBean kunnen opzeggen omdat ze het te druk had met de andere twee banen. Gelukkig voor haar, want ondanks dat ze open stond voor iets totaal anders te gaan doen, dit was het toch niet en het werken in de gezondheidszorg trok toch meer aan haar dan op voorhand misschien gedacht. Sinds afgelopen week heeft ze dan ook een tijdelijke baan tot januari 2016 als Community Support Worker voor drie dagen per week. De tijden zijn ideaal, 9.00 tot 15.00 waardoor er geen oppas of dergelijke nodig is voor de kinderen. Daarnaast blijft ook werken als invalkracht voor maximaal twee dagen, waardoor de weken goed gevuld zullen zijn. Natuurlijk nog niet het ultieme doel voor Mieke, maar van hieruit kan ze in relatieve rust doorzoeken naar de ideale baan. Wat betreft mijn werk, ik heb het gewoon prima naar mijn zin! Boeiende en interessante baan, genoeg uitdaging, fijne collega's en een goede organisatie om voor te werken. Neem daarbij dat ik deze week te horen heb gekregen dat mijn tijdelijk contract omgezet gaat worden in een vast contract en jullie snappen helemaal waarom! We werken met twee coördinatoren vrijwilligerswerk in een regio die van Noord tot Zuid bijna 500 km is en van West naar Oost zo'n 650 km. Al met al dus groter dan heel Nederland!! Het kantoor van mij collega ligt dan ook zo'n 4 uur rijden bij dat van mij vandaan. Veel communicatie gaat dan logischerwijs ook via "skypeachtige" verbindingen. Echter soms is er toch die leuke bijkomstigheid van mijn baan: reizen en kom ik in de meest uiteenlopende plaatsen en ontmoet veel mensen. Al met al een baan waarin ik niet alleen veel leer over het werken, vrijwilligers, fundraising in Canada, maar ook over de omgeving, zijn community's en zijn mensen.

Onderweg voor het werk (en degene die me kennen weten dat dit alles behalve een straf is)

Met Lotte en Floor gaat het goed op school, hun tweede rapport was wederom goed en met Engels liggen ze zelfs voor op de vooraf gestelde doelen voor dit schooljaar. De leraren zijn en blijven positief over hun ontwikkeling, inzet, houding en de wijze waarop ze zich hebben aangepast aan hun nieuwe omgeving. Kortom, we zijn en blijven dan ook trots op onze kanjers! Naast school zijn ze druk bezig met pianolessen en optredens, doet Lotte aan alles mee wat sportief is onder, voor, en na schooltijd en gaat ze voetballen als het seizoen hier start. 

Pianoles met skimuts (foto Henk Krus)

Zoals al eerder vermeld zijn we veel gaan skiën. Logisch als je op een uur rijden van een mooi skigebied zit. Lotte en Floor konden nog niet skiën dus zij zijn eerst op een basiscursus van 4 lessen gegaan. De eerste twee lessen hebben we als ouders nog aan de kant gestaan en gekeken, maar toen begon het te kriebelen en zijn we zelf ook gaan skiën. Al met al kregen we de smaak zo te pakken dat we onze eigen skispullen hebben gekocht. Ondanks dat het merendeel tweedehands is toch een aardige investering, maar afgezet tegen de huurprijzen hebben we het er nu al weer uit gehaald. Het leukste van de dagjes skiën is toch wel dat het een activiteit is die we alle vier leuk vinden. Een echte gezinsactiviteit. Je bent lekker buiten, samen en in beweging. Heerlijk om een dag van je weekend zo door te brengen. Volgend jaar gaan we dan ook waarschijnlijk voor een jaarabonnement, wat toch weer goedkoper is dan dagkaarten natuurlijk want een nadeel heeft deze hobby wel; het is duur! 

 De eerste skilessen, pizzapunt!

In maart hebben we ook ons eerst bezoek vanuit Nederland, of in dit geval eigenlijk Londen, gehad. Henk ( de broer van Mieke voor degen die dit niet weten) is twee weken bij ons geweest. Ontzettend leuk, maar ook apart dat iemand van het thuisfront nou een kijkje heeft genomen in ons nieuwe leven. Helaas moesten wij wel werken, en de kids naar school, maar de weekenden en de vrije dagen die Mieke had hebben ze/we heerlijk samen doorgebracht. En aangezien Henk ook hier was om te skiën was dit dus vooral twee weekenden op Big White. Één weekend met schitterend weer, het andere helaas met minder weer maar tja het komt zoals het komt zullen we maar zeggen. Helaas komt dan na twee weken ook wel weer het afscheid, natuurlijk niet makkelijk. Ondanks dat we het hier prima hebben, leuke nieuwe mensen hebben ontmoet blijft ook het gemis van familie en vrienden in Nederland op de achtergrond aanwezig. Bij een afscheid komt het dit dan ook weer even naar de voorgrond. 

De afgelopen twee weken hadden de meiden Springbreak. Onder het motto "elk voordeel heb....... " hadden we wel een oppas probleem. Doordat Mieke snel op haar parttime baan moest beginnen was het voor beiden veel werken. Voor de hier gebruikelijke camps, waren we of te laat of het was voor een hele week. Met hulp van de nodige vrienden en Henk zijn we er gelukkig uitgekomen. Wel realiseren we ons dat dit in de hier lange zomervakantie (10 weken) nog een hele uitdaging en het goed plannen gaat worden. Maar goed, we weten het nu ruim van te voren dus dat komt goed.
Verder zijn we ook al bezig met vooruit te kijken naar een nieuwe woonplek. Het heeft niet onze voorkeur om in het appartement te blijven. Het was een mooie startmogelijkheid maar we hebben toch wat meer ruimte nodig. Het mooiste zou zijn om te kunnen kopen echter het is maar de vraag of dit al gaat lukken. Lukt dit niet dan zal het iets anders (huis)  huren worden. Maar goed we hebben nog even, want op 1 augustus loopt ons huurcontract pas af.....alhoewel; "Time flies......."

2015 De tijd zal het leren!

En dan zitten we dus  in 2015. We kunnen terugkijken op een mooi en bijzonder 2014. Niet alleen duurde het 9 uur langer maar het was zoals ik al op facebook schreef een jaar van "de laatste keer" en een jaar van "de eerste keer", Afscheid nemen van familie, vrienden, collega's en weer nieuwe mensen leren kennen. Veel van onze ervaringen hebben jullie hier kunnen lezen, en via Facebook of andere media hebben jullie het "geliked" of gereageerd.  Wij vinden het bijzonder leuk dat jullie de reacties etc. achterlaten en deze uitdaging met ons meebeleven. Bij deze willen we jullie dan ook een gezond en gelukkig 2015 toewensen, wij zullen zeker nog blijven schrijven want ook al krijgt ons leven steeds meer een "normaal" karakter, het uitdagend avontuur is voor ons nog volop bezig.

Vorig jaar toen we met Kerst net ons huis verkocht hadden en in ons tijdelijke huis woonden vroegen we ons af hoe de volgende Kerstmis er uit zou zien. Geen familie dus.... maar nu kunnen we zeggen dat ondanks het gemis van familie (want dat is er zeker wel met deze dagen), we een hele gezellige Kerstmis hebben gehad. Op kerstavond waren we uitgenodigd bij de familie Anand. Eerst zijn we samen met hun naar een voor ons bijzondere kerstviering gegaan. Bijzonder omdat er veel muziek was, het een moderne uitstraling had en de kerk meer op een theaterzaal leek. Een groot verschil met de Katholieke kerken en missen die wij gewend zijn.

Na de dienst zijn we naar hun huis gereden waar ook nog Spaanse vrienden van hun kwamen. Hier hebben we lekker gegeten (Indisch, Spaans en Nederlands) en daarna gezellig een spelletje Hints gespeeld en geluisterd naar het gitaarspel van de zoon. Wat bijzonder is te zien is dat de ouders Engels spreken met een accent maar alle kinderen echt Canadian praten. Dat zullen onze kinderen ws. ook snel gaan doen.

Eerste kerstdag zijn we naar Big White gereden. Enerzijds om te genieten van de sneeuw en anderzijds om de skilessen te regelen voor de meiden. Het was gewoonweg een heerlijke dag in de sneeuw. Een fijn (vakantie) sfeertje, in een prachtige omgeving met mooi uitzicht en ook nog de nodige actie d.m.v. tuben en schaatsen.  

Tweede kerstdag, of eigenlijk Boxing Day hebben we samen met Erik en Annemarie uitgebreid gebruncht en een klein stukje gewandeld. "Derde" kerstdag zijn Nicole en Robert met hun kinderen bij ons komen eten, zo kon Mieke het traditiegetrouwe familiegerecht (Sweet and sour pork) maken en eten. De dag erna, "4e" kerstdag zijn we wezen eten bij Maike en Matthias, een Duits gezin,  die we hebben leren kennen. 

De weken voor Kerstmis waren druk met allerlei activiteiten van onze dochters. Zo was er de kerstuitvoering op school, waar niet alleen Lotte en Floor aan hebben bijgedragen maar ook wij ouders hebben een steentje hier aan bijgedragen. Het was een leuke uitvoering, met veel zorg en inzet voorbereid door de muzieklerares maar ook door de overige onderwijzers. Het was duidelijk dat zo'n uitvoering door de hele school gedragen wordt en niet alleen iets is van de muziekleraar. Het vak muziek op de basisschool heeft hier duidelijk nog een belangrijke rol. Naast deze uitvoering hadden onze musicerende dochters ook nog een uitvoering met piano. Voor Floor de eerste, voor Lotte al weer de tweede maar de eerste keer in een grote zaal. Ondanks de logische zenuwen hebben ze beide mooi gespeeld en er voor gezorgd dat we weer eens trotse ouders konden zijn.

Natuurlijk was het ook rapportentijd, en ook hier weer trotse ouders. Beiden hadden goede rapporten en, misschien nog wel belangrijker dan de punten, ze kregen mooie complimenten voor hun inzet, houding en de wijze waarop ze met deze grote verandering omgaan in school.                                                                     

Na deze inspanningen hadden de meiden de kerstvakantie dubbel en dik verdiend, maar ja de eerste twee dagen hadden wel een oppas probleem want zoals in onze vorige blog staat geschreven startte Mieke de 15de haar nieuwe baan. In de eerste week moest ze vijf dagen ingewerkt worden. Gelukkig konden de meiden die week na school een uurtje mee na Maike waardoor de oppas geen probleem was. In de kerstvakantie moest Mieke de eerste twee dagen ook werken maar met behulp van Nicole en Robert en een meewerkende baas van Philip die een dag thuis mocht werken was dit ook opgelost. Het blijft uiteindelijk voor ons wel een moeilijke overweging, enerzijds willen we de kinderen nog niet in allerlei naschoolse opvang doen, maar er zal ook gewerkt moeten worden. We hebben nu wel al kunnen regelen dat de meiden door een tuin mogen lopen waardoor ineens school op loopafstand komt en ze dus ook op eigen gelegenheid naar huis kunnen lopen. Mieke werkt bij het activiteitencentrum tot 15.30 uur waardoor ze maar een uurtje hoeven te overbruggen. Over dit uurtje piekeren we nog zeker omdat het niet duidelijk is hoeveel dagen Mieke kan werken maar goed zoals 2014 ons vaker heeft geleerd: "De tijd zal het leren". 

Het jaar 2015 hebben we ingeluid met een grote groep (vooral) Nederlanders bij Claudy, Olaf en Myrthe. Ze hadden ons en nog vele anderen uitgenodigd, en hiermee werd onze jaarwisseling super gezellig. Bijzonder was het wel om het nieuwe jaar in te gaan met mensen die je een jaar geleden nog niet eens kende. Ook de wijze waarop we dit zouden vieren hadden we ons vorig jaar op de bank in Wessem wel eens afgevraagd. Dat dit in het gezelschap van zo'n gezellige club mensen zou zijn dat hadden we ons toe niet kunnen denken. In dat opzicht was het een passende afsluiting van een mooi jaar: Bijzonder en mooi, maar ook vertrouwd, en met dat vertrouwen gaan we verder in 2015!