Ook in Canada bestaat een groot gedeelte van de dag uit werken en dat is een logische maar eigenlijk een fijne constatering. Het vinden van werk (en inkomen) is toch een basis die nodig was om het nieuwe leven hier op te bouwen. Mieke, heeft zelfs haar baan bij GioBean kunnen opzeggen omdat ze het te druk had met de andere twee banen. Gelukkig voor haar, want ondanks dat ze open stond voor iets totaal anders te gaan doen, dit was het toch niet en het werken in de gezondheidszorg trok toch meer aan haar dan op voorhand misschien gedacht. Sinds afgelopen week heeft ze dan ook een tijdelijke baan tot januari 2016 als Community Support Worker voor drie dagen per week. De tijden zijn ideaal, 9.00 tot 15.00 waardoor er geen oppas of dergelijke nodig is voor de kinderen. Daarnaast blijft ook werken als invalkracht voor maximaal twee dagen, waardoor de weken goed gevuld zullen zijn. Natuurlijk nog niet het ultieme doel voor Mieke, maar van hieruit kan ze in relatieve rust doorzoeken naar de ideale baan. Wat betreft mijn werk, ik heb het gewoon prima naar mijn zin! Boeiende en interessante baan, genoeg uitdaging, fijne collega's en een goede organisatie om voor te werken. Neem daarbij dat ik deze week te horen heb gekregen dat mijn tijdelijk contract omgezet gaat worden in een vast contract en jullie snappen helemaal waarom! We werken met twee coördinatoren vrijwilligerswerk in een regio die van Noord tot Zuid bijna 500 km is en van West naar Oost zo'n 650 km. Al met al dus groter dan heel Nederland!! Het kantoor van mij collega ligt dan ook zo'n 4 uur rijden bij dat van mij vandaan. Veel communicatie gaat dan logischerwijs ook via "skypeachtige" verbindingen. Echter soms is er toch die leuke bijkomstigheid van mijn baan: reizen en kom ik in de meest uiteenlopende plaatsen en ontmoet veel mensen. Al met al een baan waarin ik niet alleen veel leer over het werken, vrijwilligers, fundraising in Canada, maar ook over de omgeving, zijn community's en zijn mensen.
Onderweg voor het werk (en degene die me kennen weten dat dit alles behalve een straf is)
Met Lotte en Floor gaat het goed op school, hun tweede rapport was wederom goed en met Engels liggen ze zelfs voor op de vooraf gestelde doelen voor dit schooljaar. De leraren zijn en blijven positief over hun ontwikkeling, inzet, houding en de wijze waarop ze zich hebben aangepast aan hun nieuwe omgeving. Kortom, we zijn en blijven dan ook trots op onze kanjers! Naast school zijn ze druk bezig met pianolessen en optredens, doet Lotte aan alles mee wat sportief is onder, voor, en na schooltijd en gaat ze voetballen als het seizoen hier start.
Pianoles met skimuts (foto Henk Krus)
Zoals al eerder vermeld zijn we veel gaan skiën. Logisch als je op een uur rijden van een mooi skigebied zit. Lotte en Floor konden nog niet skiën dus zij zijn eerst op een basiscursus van 4 lessen gegaan. De eerste twee lessen hebben we als ouders nog aan de kant gestaan en gekeken, maar toen begon het te kriebelen en zijn we zelf ook gaan skiën. Al met al kregen we de smaak zo te pakken dat we onze eigen skispullen hebben gekocht. Ondanks dat het merendeel tweedehands is toch een aardige investering, maar afgezet tegen de huurprijzen hebben we het er nu al weer uit gehaald. Het leukste van de dagjes skiën is toch wel dat het een activiteit is die we alle vier leuk vinden. Een echte gezinsactiviteit. Je bent lekker buiten, samen en in beweging. Heerlijk om een dag van je weekend zo door te brengen. Volgend jaar gaan we dan ook waarschijnlijk voor een jaarabonnement, wat toch weer goedkoper is dan dagkaarten natuurlijk want een nadeel heeft deze hobby wel; het is duur!
De eerste skilessen, pizzapunt!
In maart hebben we ook ons eerst bezoek vanuit Nederland, of in dit geval eigenlijk Londen, gehad. Henk ( de broer van Mieke voor degen die dit niet weten) is twee weken bij ons geweest. Ontzettend leuk, maar ook apart dat iemand van het thuisfront nou een kijkje heeft genomen in ons nieuwe leven. Helaas moesten wij wel werken, en de kids naar school, maar de weekenden en de vrije dagen die Mieke had hebben ze/we heerlijk samen doorgebracht. En aangezien Henk ook hier was om te skiën was dit dus vooral twee weekenden op Big White. Één weekend met schitterend weer, het andere helaas met minder weer maar tja het komt zoals het komt zullen we maar zeggen. Helaas komt dan na twee weken ook wel weer het afscheid, natuurlijk niet makkelijk. Ondanks dat we het hier prima hebben, leuke nieuwe mensen hebben ontmoet blijft ook het gemis van familie en vrienden in Nederland op de achtergrond aanwezig. Bij een afscheid komt het dit dan ook weer even naar de voorgrond.
De afgelopen twee weken hadden de meiden Springbreak. Onder het motto "elk voordeel heb....... " hadden we wel een oppas probleem. Doordat Mieke snel op haar parttime baan moest beginnen was het voor beiden veel werken. Voor de hier gebruikelijke camps, waren we of te laat of het was voor een hele week. Met hulp van de nodige vrienden en Henk zijn we er gelukkig uitgekomen. Wel realiseren we ons dat dit in de hier lange zomervakantie (10 weken) nog een hele uitdaging en het goed plannen gaat worden. Maar goed, we weten het nu ruim van te voren dus dat komt goed.
Verder zijn we ook al bezig met vooruit te kijken naar een nieuwe woonplek. Het heeft niet onze voorkeur om in het appartement te blijven. Het was een mooie startmogelijkheid maar we hebben toch wat meer ruimte nodig. Het mooiste zou zijn om te kunnen kopen echter het is maar de vraag of dit al gaat lukken. Lukt dit niet dan zal het iets anders (huis) huren worden. Maar goed we hebben nog even, want op 1 augustus loopt ons huurcontract pas af.....alhoewel; "Time flies......."
