Van een emigranten leven tot een normaal leven!

Zo schrijf je een blog met de titel "Summer is Arrived"en zo kruip je op een voor Nederlandse begrippen typische herfstdag weer eens achter de computer om het volgende blogje te schrijven. En waar begin je dan te schrijven, want in die afgelopen vier maanden is er veel gebeurd. Laten we dan maar beginnen met de grootste stap (en veel van onze FB vrienden weten dit natuurlijk al): we hebben een huis gekocht! Schreven we in ons vorige blog dat we nog aan het denken waren, niet lang dus want eind juni hebben we een huis gekocht en eind augustus zijn we verhuisd. Het huis ligt in Glenrosa, eveneens in West Kelowna alleen in een ander wijk. Naast dat de huizen hier voor ons op een betaalbaar niveau lagen, zijn binnen de "lots" over het algemeen ook ruimer. In Nederland hebben nog nooit zo'n grote tuin gehad, en ook het feit dat we een garage hebben is voor ons een primeur. De meiden zijn erg blij met de tuin, en natuurlijk de hot tub! Yep, die kwam met het huis dus dan zeggen we er geen nee tegen.

       









Het enige nadeel van deze verhuizing naar een andere wijk is dat Lotte en Floor van school hebben moeten wisselen. Nu moest Lotte al naar Middle School, een verandering sowieso. Dit betekent toch weer nieuwe vriendinnen maken. Een geluk is dat Myrthe, haar Nederlandse vriendin naar dezelfde Middle School gaat, maar de rest is toch weer nieuw. Voor Floor geldt natuurlijk hetzelfde, nieuwe school, nieuwe leraren en nieuwe klasgenoten.  Dit was oorspronkelijk niet onze bedoeling, we wilden eigenlijk niet nog een keer een verandering van school. Echter, het was of nu een huis kopen of nog een jaartje appartement en voor hun een slaapkamer delen. Ook niet ideaal. Dit en de wetenschap dat zowel de Elementary en Middle school nu op loopafstand liggen maakte de keuze toch wel snel gemaakt. Zo zie je maar weer, emigreren loopt niet altijd als gedacht, en is dat ook niet een gedeelte van de uitdaging? De school is alweer ruim een maand bezig en beiden hebben hun draai al weer aardig gevonden hebben.

Op 4 augustus was het ook een jaar geleden dat we onze weg in Kelowna startte. Op zich hebben we dit eerste jubileum jaar geruisloos voorbij laten gaan. Ik was wel begonnen aan een blogje maar uiteindelijk door tijdgebrek niet kunnen afmaken. Mede hierdoor kunnen we concluderen dat ons emigranten leven heeft plaatsgemaakt voor een normaal Canadees leven. Wel een leven waar we vaak nog even in onze arm knijpen als we rondkijken, constaterend dat we niet dromen, en ons realiseren dat we hier nu mogen wonen. En zo is dat normaal toch ook weer heel speciaal!

Het eerste jaar was een weg met onzekerheden, en vele vraagtekens. Een weg waar we jaren naar toe hadden gewerkt en waar we naar uitgekeken hadden. We stonden te popelen om deze weg met veel enthousiasme op te gaan. Nu ruim een jaar later hebben we op veel vragen antwoorden gekregen, zijn er minder onzekerheden maar misschien wel het meest belangrijk, het enthousiasme is nog steeds volop aanwezig.  Natuurlijk waren er het afgelopen jaar ook wel tegenslagen, en kleine frustraties. Dit hoort er bij, en dat weet je als je begint. Je begint opnieuw, dat is een onderdeel van je keuze en de uitdaging die je zoekt. Toch is het natuurlijk niet altijd leuk. Ook al hebben we bijvoorbeeld in Nederland nooit enige betalingsachterstand gehad op een hypotheek, hier telt dat niet, je begint opnieuw en je wordt met enig argwaan bekeken. Je moet maar bewijzen dat je een keurige burger bent, wat weer moeilijk is omdat je maar kort in het land bent. Natuurlijk wisten we dit, we hadden erover gelezen en gehoord, maar het gevoel er bij is toch weer even wat anders.
Soms is er de onlogica, tenminste door onze bril gekeken.  Mieke kon bijvoorbeeld een baan als supervisor krijgen, ze was de beste kandidaat en heeft natuurlijke een zeer uitgebreide ervaring in Nederland. Echter, ze had geen Drivers License 4, een papiertje wat je hier nodig hebt om met cliënten te rijden.  Ook al heb je dit in Nederland al die tijd gedaan en is het voor de functie ook niet direct nodig (want je kan je werk ook goed doen zonder dat rijden), nee het is een regeltje dus het moet. Ze gaan dan niet voor de beste persoon, op basis van de kerncompetenties, nee zeg gaan voor degene die aan alle regeltjes voldoet maar die vervolgens nooit in een busje met cliënten rijdt.
Zo zijn er meerdere kleinere voorbeelden te noemen met de daarbij horenden frustraties. Echter ze wegen  absoluut niet op tegen de positieve ervaringen die we het afgelopen jaar hebben mogen meemaken. Korte conclusie: we nemen nog geen afslag,  of "U turn". Nee, we blijven de weg vervolgen, want het is een uitdagende en leerzame weg waar we volop van genieten.

Lotte en Floor helpen met klussen!

Na de verhuizing, en de nodige verf werkzaamheden hebben we een Open Huis feestje gehouden. Het was een gezellig en druk feestje. Dan realiseer je je ook hoe fijn het is om op een jaar tijd toch weer de nodige nieuwe mensen te hebben mogen ontmoeten. Mensen die je een jaar geleden nog niet kende, staan nu in je achtertuin een wijntje/biertje te drinken. 

Niet dat dit betekent dat we onze familie en vrienden in Nederland niet missen. Zeker wel, dit blijft het minst leuke van emigreren natuurlijk. Dus hoe leuk is het dan als in die drukke zomer onze oude vrienden Petra en Aloys een paar dagen op bezoek komen! Heerlijk even kunnen bijkletsen en hun een kijkje kunnen geven in onze nieuwe leefomgeving.

En bij onze woonomgeving hoort natuurlijk een Wijn tour!

Helaas hebben we nog geen tentje en kampeeruitrusting gekocht. We hebben het gezien de kosten van verhuizen, klussen etc. even een jaartje uitgesteld. Wel hebben we natuurlijk genoten van de mooie, warme en lange zomer met diverse uitstapjes, het zwembad of het meer. (zie onze foto's voor een korte impressie).

De afgelopen twee maanden waren op mijn (Philip) werk wel wat stressvol. De Canadian Cancer Society heeft al een paar jaar te kampen met minder donaties en omzet bij evenementen. Dit heeft natuurlijk gevolgen, en wel ontslagen. Als een van de laatste nieuwe medewerkers vrees je dan wel even. Ook al werd al snel tussen de regels duidelijk dat mijn functie niet geschrapt gaat worden, het is toch nog even onzeker tot je het definitief en formeel hoort. Al met al was het ook een interessante en leerzame periode. Leerzaam om te zien hoe zo'n proces in Canada verloopt en de verschillen met Nederland te zien.

Mieke werkt op dit moment veel, echter heeft nog steeds geen vaste baan. Drivers License 4 is in de pocket, dus dat bied weer meer perspectief, maar de banen liggen niet voor het oprapen en nog enig geduld is wel nodig. 

Al met al was het een druk zomertje. Hard gewerkt, maar ook genoten van het prachtige weer. Nu deze zomer voorbij is verheugen we ons ook op de winter, en natuurlijk het skiën. We denken er over om een Seizoens-pas te kopen, wat mede door de benefits op Philip zijn werk wel erg aantrekkelijk is. We zien er in ieder geval naar uit, dus wat ons betreft: Let it snow, let it snow!