2016, een goed begin....

Het jaar is pas een maand bezig maar we kunnen al stellen dat het goed is begonnen. Het was voor Mieke geduld hebben maar het is beloond: Vorige week is ze begonnen aan een nieuwe uitdaging. Een vaste baan als Data Management Coördinator bij Starbright Children's Development Centre. Hier had ze in de zomer een paar diensten als invalkracht gewerkt, maar het was toen niet te combineren met haar ander tijdelijke baan. Blijkbaar had ze wel een goed indruk achter gelaten, want een paar weken geleden kreeg ze een mail met deze vacature toegezonden. Natuurlijk geschreven, en na een goed sollicitatiegesprek dus ook aangenomen. Het wisselen van banen gaat wel snel hier in Canada, niet zoals in Nederland met twee maanden opzegtermijn etc. Nee gewoon binnen twee weken ben je aan de slag.

Naast dit goede nieuws, kreeg Mieke ook nog de aanbieding om naar Nederland te gaan en 13/14 feb. op de Emigratiebeurs te staan. Nicole is de eigenaar Red Moose Immigration en ze staat hier dit jaar voor de derde keer. Hier hebben wij haar drie jaar geleden ook leren kennen, en ondanks dat wij al een visum hadden  heeft ze ons toch nog allerlei adviezen gegeven. Aangezien het er druk kan zijn had ze wat hulp nodig  En nu gaat Mieke met haar en Olaf dus naar de beurs. In totaal gaat ze tien dagen, dus nog genoeg tijd om ook familie etc. te bezoeken. Natuurlijk ook weer te kort om iedereen te bezoeken en te zien, maar je moet ook nog wat te wensen over hebben! En voor de mensen die na het lezen van onze verhalen, het zien van de foto's denken: "daar zou ik best ook willen wonen , misschien is dat emigreren wel wat voor mij" dan bezoek gewoon de stand van Red Moose op de Emigratiebeurs!

Aan de oproep "Let it Snow" uit het vorige blog is wel gehoor gegeven, sinds half december ligt er al sneeuw. Er was even dooi en regen maar de sneeuw kwam weer terug. Schijnbaar had moeder natuur niet begrepen dat we bedoelden 'sneeuw op de bergen en skipistes', in het dal hoeft nou ook weer niet voor ons, en zeker niet voor zo'n lange periode. Zo zie je maar, we blijven toch Nederlanders, altijd weer wat te klagen over het weer.

Een beetje sneeuw in de tuin!

Naast het feit dat we skipassen gekocht hebben en dus geregeld op de skipistes te vinden zijn, hebben we ook kennis gemaakt met twee ander wintersporten: Crosscountry  (langlaufen) en Curling. Dat laatste mocht natuurlijk niet ontbreken bij het integreren in de Canadese (sport)cultuur! Met een goeie instructie van Robert was het mogelijk om een inkijkje in deze sport te krijgen, en toegegeven: het is veel moeilijker dan je zou denken.

Een klein kwartiertje rijden van ons huis ligt een Crosscountry vereniging en natuurlijk tracks. Dit moesten we natuurlijk ook uitproberen. Zo hebben we op hun Open Dag de "stoute langlaufski" aangetrokken en na een korte instructie (wederom van Robert) een heerlijk middagje gehad. Floor vond het iets minder, maar ja, je wordt er wel moe van. Maar al met al vonden we het heerlijk om te doen. Je bent actief, buiten en in de mooie natuur!

De meiden hebben natuurlijk hun eerste rapporten van het schooljaar ook al weer gehad, en we kunnen weer trots zijn! Ja, ik weet het, we vallen in herhaling, het is eerder geschreven maar het is nou eenmaal zo. We zijn trots op onze meiden en de wijze waarop ze met deze veranderingen omgaan. En eigenlijk kan dit niet vaak genoeg gezegd worden. 

De niet geplande aanpassing naar een nieuwe school is goed gegaan, niet alleen vanuit de school resultaten gezien maar zeker (en voor ons nog belangrijker) vanuit het sociale aspect. Lotte heeft haar draai op Middle School helemaal gevonden en heeft het beter naar haar zin dan vorig jaar. Floor moest wel iets meer wennen, miste wel haar school van vorig jaar maar heeft haar draai nu ook gevonden. Tja en hoe gaat het dan met hun Engels? Als we zeggen dat de meeste gebruikt zin in huis op dit moment is: "Thuis spreken we Nederlands" dan zegt dit genoeg. Nee, de theorie dat kinderen snel een nieuwe taal leren is weer eens bevestigd. 

Deze week zijn we anderhalf jaar in Canada. Aan de ene kant kunnen we ons de aankomst als de dag van gisteren herinneren, maar aan de andere kant lijkt het ook of we hier al jaren zijn. Het voelt allemaal heel gewoon en vertrouwd. Zoals in ons vorige blog al geschreven, het emigranten leven heeft plaats gemaakt voor een normaal leven. Maar natuurlijk is anderhalf jaar ook weer te kort om definitieve conclusies te trekken. Onderzoek leert dat de meest emigranten die terugkeren naar eigen land dit doen in of na het tweede jaar. Niet dat dit op dit moment dan ook maar enigszins in ons hoofd zit. Nee, wij blijven genieten van elke dag dat we hier mogen wonen. En onder het motto "een goed begin..... " zien we uit naar een mooi 2016.